Исломий халифаликнинг охирги давридаги Усмонийлар салтанатининг 1923 йилда ағдарилиши ортидан, насроний Европа Ислом ва халифалик устидан аламли ва оғриқли йўл билан қозонган ғалабасини нишонлаш учун тантана ўтказмоқчи бўлди. Бунинг учун халифаликнинг пойтахти бўлган Анқара шаҳрида Европа гўзаллари ичидан маликасини танлаш учун «Нафосат» мусобақасини уюштирди. Мусобақада Туркия давлати тарихида илк бор турк қиз ҳам иштирок этди. У – секуляр Туркия намояндаси Кериман Халис Эже эди.

Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм! Алҳамдулиллаҳи Роббил аламийн. Вассолату вассаламу ала Саййидина Муҳаммад ва ала олиҳи ва асҳабиҳи ажмаъийн. Азиз биродар, ишончингиз учун раҳмат. Биз Аллоҳ таолодан қалбларимизни ҳақиқат учун нурлантиришга, дунё ва қиёмат кунида баракалар ато этишига дуо қиламиз. Омин.

Аллоҳ деди: “Осмондан жала келтирувчи булут каби” (Бақара, 19). Қуръондаги бу мисолда мунофиқлар тунда сувсиз биёбонда қолиб, кучли ёмғирга тушган қавмга ўхшатилади. Қуръон эса ёмғирга ўхшатилган. Инсонлар ёмғир (сув) билан ҳаёт. Албатта, Қуръонга имон келтирганлар учун унда ҳаёт ва манфаат бордир. Қуръонни ёлғонга чиқарган мунофиқлар борасида эса совуқ тунда чақмоқ ва кучли момақалдироқ билан ёққан ёмғир мисол келтирилади. Аллоҳ таоло айтадики: “Унда қуюқ зулмат бор” (Бақара, 19).

Вақтнинг қийматини қадрлайдиган, унга аҳамият берадиган инсон ўша вақтни имкон борича эзгу ишларга ишлатмоғи даркор. Лекин бу эзгуликни дангасалик билан, бир қилиб, бир қилмай, ёки кейинга суришлик билан бўлиши ярамайди. Шоир айтади:

Ибн Сириндан бир киши сўради: «Эй Абу Бакр, ейдиган таомимиз, ичадиган сувимизга тушган қумурсқаларни нима қилайлик, ўлдирайликми?» Ибн Сирин деди: «Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу) Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)дан қуйидаги ҳадисни ривоят қиладилар: «Пайғамбарлардан бири ғазотга чиқиб, дам олиш учун дарахт остига қўнганда чумоли чақиб олди. Пайғамбар (чумоли ини жойлашган) дарахтни ёқишга буюрди. Шунда Аллоҳ таолодан унга: «Бир чумолининг ишига бир чумоли (ўлдирилмайдими?)», деган нидо келди».