Адабиёт (29)
Ҳақ Субҳонаҳу ва Таоло дунёни ранго-ранг мўъжиза, неъматларга бой қилиб, тўлдириб қўйибди. Уларнинг аниқ миқдорини одамзод билолмайди. Инсонга неъматлар қадрига етмоқлик, шукронасини адо қилмоқлик, улардан оқилона баҳрамандлик, уларни номуносиб жойларга исроф этмаслик буюрилган.
Буқаламун (хамелён) ажойиб махлуқда... Бу калтакесак душманларидан душманлар тусига кириб яширинишни яхши уддалайди. Ўз қурбонлари бўлмиш ҳашоратларга сездириб қўймаслик учун атрофи қандай рангда бўлса тез ва осон ўша тус билан туслана олади.
«Биласанми, мен Туркияда қолишга қарор қилдим. Ҳа, қоламан, ва вақт ўтиб, немисларга ўхшаб натураллашиб (мослашиб – тарж.) кетаман. Бир сўз билан айтганда, ажойиб халқ экан, ва мен ҳар бир туркни севиб қолдим. Уларда қанчалар табиий олижаноблик, жасорат, одоб бор – ҳатто ўзимнинг малайлигимдан уялиб кетяпман. Тасаввур қилгин, уларда бизнинг энг катта кулфатимиз – ичкиликбозлик ва фоҳишабозлик йўқ… Кейин, уларда қари қизлар ҳам йўқ.