Тазкия (292)
Руҳий-маънавий қисм «тазкиятун-нафс» – «нафсни поклаш» деб аталиб, унда мўминларнинг нафсларини, яъни шахсиятларини поклаш, уларга фазийлатларни касб қилдириш ва разолатлардан холий қилиш киради.
Имом Ибн Жавзий роҳимаҳуллоҳ жуда фойдали ва нозик китоби - “Сойдул хотир”нинг кўп ўринларида ушбу узлатни назарда тутган:
Улар ушбу ҳушёрликка муваффақ бўлган ва Аллоҳнинг шариатига кўра нафсларини яхши ва ёмон, фаровонлик ва танглик кунларида му-роқаба қилган зотлардир. Сизга нафсни ҳисоб-китоб қилиш ҳушёрлигига муваффақ бўлган ўша зотлар ҳаёт йўлларидан олтита намуна келтирамиз. Олдинги саҳифадаги Умар ибн Абдулазизга мушк олиб келганда бурнини беркитгани каби ишлар хаёлингиздан чиқмасин.
Диннинг кўрсатмасига кўнган тақводор мусулмон кечиримли бўлади. Кечириш - олий инсоний хулқдир. Бу хулқни Қуръон мақтаган ва, у билан Аллоҳнинг муҳаббат ва ризосига эришган яхшиларнинг гуруҳига қўшган пайтда хулқланганларни - кечиримлиларни Исломдаги улуғ намуналарнинг энг юксаги деб санаган:
Одамларга очиқ юз ва хуш хулқ билан юзланиш Аллох таоло ҳузурида маҳбуб иш бўлиб, бунга ҳам ажр берилади.
Уруш-жанжал Аллоҳ таоло ёмон кўрган амалдир. Қуръони каримда жанжалкаш одам қаттиқ мазаммат қилинган. Бунинг акси ўлароқ, Аллоҳ таоло ҳалим, қаноатли ва жанжалдан ўзини тиювчиларни яхши кўради ва бундай одамларни ажру савоб билан сийлайди.
Мусулмон инсон гўзал хулқли, тавозули, ширин сўзли бўлади, Ислом кўрсатмасига амал қилади, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан ўрнак олади.
Ужуб, яъни манманлик ва кеккайиш ёмон иллат. Бунга чалинган қалбни даволаш осон бўлмайди. Кибр-ҳаво инсон зоҳирида кўзга ташланиб туради, аммо ужуб ички манманликдир. Ички манманлик хунук, аммо кўзга ташланиши қийин бўлган иллат. Шунинг учун бу иллатни ўз эгаси ҳам пайқаши қийин. Шунинг учун кўп улуғ зотлар ужубдан қаттиқ қўрқишган. Чунки инсон ўзининг қилаётган амалидан ичида кибр-ҳавога бсрилиши мумкин. Шунинг учун сертавозеъ бўлса, манмансираб, кишиларни кўрганда тақводор деб ўйлайсиз. Аммо унда ички кибр ва манманлик муомалада дарров билинади.
Имом Ғаззолий “Иҳё” китобида ушбу ҳадис шарҳида қуйидагиларни ёзган: “Ушбу қалб каби азизроқ нарса борми? Шунинг учун қалб фатвосига ҳар ким учун алик олинмайди. Чунки уни ҳолатларини билганлари учун Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам Восиба розияллоҳу анҳуга айтганлар
Амр ибн Муҳожир айтади: «Бир куни Умар ибн Абдулазизнинг кўнгли олма тусаб қолиб, «Қанийди ҳозир олдимизда олма бўлса... Унинг ҳиди ҳам ширин, таъми ҳам ажойиб», деди.
Мазлумнинг дуоси осий, фожир, мушрик ёки кофир бўлса ҳам, ижобат бўладиган дуодир. Аллоҳ таоло Раъд сурасида шундай марҳамат қилган: “Кофирларнинг дуолари мутлақо зоедир” (14-оят).
Бандаларни «Аллоҳдан қўрқинглар!» деб кўп огоҳлантиришади. Бу хусусда ояти карималар ҳам мавжуд. Мен мазкур иборанинг талқини хусусида кўп ўйлайман. Ўйларимни баён этмоққа журъат қиламан, йа Роббим, мени адаштирма.
Мазкур икки улуғ амалдан кўзланган мақсадлардан бири, ибодатларни адо этиш жараёнида қалбни тўғри тутиш, хушуъ ва хузуъни қойиллатиб адо этиш, бир сўз билан айтганда, ибодатларга руҳ бағишлашдир. Шунингдек, улар орқали иймонни амалий равишдаги ҳақийқатга айлантириш, куфрдан четланиш ва нифоқдан қутулиш йўлга қўйилади.
1. Баъзи инсонлар подшоҳлиги ёки жамиятдаги ўрни билан кибрланади. Ушбу инсонларнинг кибри хушомадгўйларнинг мадҳ қилишлари ва риоя юзасидан ортиб боради.