Ҳакиқий мусулмон эҳсонини миннат қилмайди ва Аллоҳ айтган зотлардан бўлишга ҳарис бўлади:

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Имом кафил ва муаззин омонатдордир. Эй Аллоҳим! Имомларни тўгри йўлга бошла ва муаззинларни мағфират қил!”, дедилар. Улар: “Эй Аллоҳнинг Расули! Ўзингиздан кейин бизни азонга талашадиган қилиб қолдиряпсиз-ку?” дедилар. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Мендан кейин ёки сизлардан кейин қавмнинг муаззинлари разиллари бўлади”, дедилар”. Имом Баззор ривояти, барча ровийлари ишончли (“Мажмауз завоид”).

Ҳофиз Заҳабий “Тазкиратул-ҳуффоз” ва “Сияру аъламин-нубало” китобларида шундай ёзади:

Имом Ғаззолий “Иҳё” китобида ушбу ҳадис шарҳида қуйидагиларни ёзган: “Ушбу қалб каби азизроқ нарса борми? Шунинг учун қалб фатвосига ҳар ким учун алик олинмайди. Чунки уни ҳолатларини билганлари учун Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам Восиба розияллоҳу анҳуга айтганлар

Амр ибн Муҳожир айтади: «Бир куни Умар ибн Абдулазизнинг кўнгли олма тусаб қолиб, «Қанийди ҳозир олдимизда олма бўлса... Унинг ҳиди ҳам ширин, таъми ҳам ажойиб», деди.

Одамлар орасида фақат кечани тан оладиганлар бордир. Улар ёлғиз ўтмиш билан яшайдилар. Ўзгасини сезмайдилар, ўтмишдан бошқа бўлган бугунги кунга эътибор бермайдилар, эртанги кун ҳақида ўйламайдилар.

Савол: Лотерея ёки омадли ўйинлар ҳам қиморга кирадими? Буни ўйнаш ҳаромми?

Шайх, имом, аллома, пешво, муҳаддис, шаҳид Нажмиддин Кубро Хуросон шайхи бўлганлар. Баъзи ривоятларда “Нажмиддин Кубаро” дейилган. У кишининг тўлиқ исмлари шайх Абул Жанноб Аҳмад ибн Умар ибн Муҳаммад Хоразмий Хивақий Суфий. Хивақ (Хива) - Хоразм қишлоқларидан бири. Ҳадис талабида кўп юрт кезганлар.

Ҳақиқат шундан иборатки, Исломнинг Аллоҳ таоло борлигига иймон келтириш асосига қурилиши, бунинг фитрий бир эҳтиёж бўлгани учун эмас. Инсонлар ғофил бўлиб қолмасликлари учун исломий борлиқнинг руҳи бўлган тавҳидни билишлари керак. Тавҳид Яратувчи ва ҳукмдор бўлган, барча ишларни бошқарадиган оламлар Роббисини инкор этишини эмас, Унга қарши исённи эмас, балки Унга шукр қилиб, итоат этишни билдиради.

Шариат эрга ояти каримада келган услубларни тартиб билан амалга оширишни қачон буюради? Аёл кишининг эрига бўйсунмаслик аломатлари содир бўладиган ҳолда. Масалан, эрини ёмон кўрса, ёки эр аёлига лутф ва очиқ юзлик кўрсатганидан кейин ҳам ўзига нисбатан аёлида юз ўгириш ва қовоқ солишни ёки аёлига мулойим гапирганидан сўнг ҳам сўзлашишда дағалликни ёки тўшакка чақирган пайтида малолланишни топадиган бўлса.

Мазлумнинг дуоси осий, фожир, мушрик ёки кофир бўлса ҳам, ижобат бўладиган дуодир. Аллоҳ таоло Раъд сурасида шундай марҳамат қилган: “Кофирларнинг дуолари мутлақо зоедир” (14-оят).

Азоннинг суннатларидан яна бири - азондаги такбир калималарини жазм билан, яъни, ҳар «Оллоҳу акбар» калимасидан сўнг тўхтаб (акбар сўзидаги охирги -р ҳарфини сукун билан) айтиш. Чунки Пайғамбар алайҳис-салом айтган: «Азон жазмдир».
Азонни талҳинсиз, яъни, оҳангга солмасдан айтиш ҳам суннатдир. Ибн Умар розияллоҳу анҳумадан ривоят қилинган ушбу сўзлар бунга далилдир. Бир киши Ибн Умар розияллоҳу анҳуманинг олдига келиб айтди: