- Тақво, Аллоҳ таолодан қўрқиш ва ҳавойи нафсга эрк бермаслик.
- Бошқалар ҳақида яхши гумонда бўлиш.
- Масалада лутфли бўлиш ва хилофда юмшоқ бўлиш.
- Қарши тараф ҳақида ҳукм чиқаришдан олдин унинг далилларини ўрганиш.
- «Билмайман», дейиш илмнинг ярми.
- Мўътадил бўлиш ва мутаассибликни тарк қилиш.
- Ўзининг камчилигини тан олиш.
- Ҳақ зоҳир бўлганда, унга қайтиш ва бўйсуниш.
- Қарши тараф айтмаган гапни айтди, дея туҳмат қилмаслик.
- Қарши тараф айтган гапнинг ўзини нақл қилиш ва воситачилардан четланиш.
- Уламоларнинг қоқилиши пайидан бўлиш эсипастларнинг ишидир.
- Таъвилнинг эҳтимоли бор гапларда мухолифни фосиққа ёки бидъатчига чиқариш жоҳилликдир ва ҳоказо...

Ушбу қоидаларга амал қилиб, фақиҳлар бир-бирларининг ҳурматларини жойига қўйганлар ва илмнинг ривожига катта ҳисса қўшганлар. Ушбу одоблар доирасидан чиққанларни қаттиқ қоралаганлар. Бугунги кунда ҳам мазкур хилоф одоби қоидаларига эҳтиёжимиз жуда ҳам кучли.

"Мазҳаблар – бирлик рамзи" китобидан