Тазкия (295)
Руҳий-маънавий қисм «тазкиятун-нафс» – «нафсни поклаш» деб аталиб, унда мўминларнинг нафсларини, яъни шахсиятларини поклаш, уларга фазийлатларни касб қилдириш ва разолатлардан холий қилиш киради.
Эй гуноҳкор қалб! Бу рамазонда катта режаларинг кўп эди. Сен бу сафарги Рамазон бошқача бўлишини истаган эдинг. Сен ёмон одатларингни тарк қилишни ният қилган эдинг-ку. Сенда мақсадлар бор эди-ку, ахир. Бироқ, Рамазондан икки хафта ўтса ҳамки, сен ёмон одатларингни тарк қилишни бошлаганинг йўқ. Сен ўзингдан хафасан. Бомдод номозга уйғонишга ўзинга ўзинг ваъда берган эдинг.
Ўладиган кунимиз аниқ, у тақдиримизда ёзилган. Ҳар бир нафас олишимиз ва нафас чиқаришимиз, ҳаётимизда қанча Рамазон насиб бўлиши ҳам олдиндан белгиланган. Рамазон ҳар йили келади. У биздан олдин ҳам келган, биз ўтиб кетганимиздан кейин ҳам келаверади. Биз бўлмаймиз, аммо биродарларимиз (опа-сингилларимиз, ака-укаларимиз) масжидларда таровеҳ намозларига жам бўлаверади.
Ҳақни билган лекин ҳақда бўлмаган ёки ҳаққа қарши бўлганларни кўрганмисиз? Айтингчи, ўзимиз ҳам нафсларимизга эргашиб, ёки заифлик қилиб шулар қаторидан ўрин олмаяпмизмикан? Кимдир, буюк мақсадларга етиш учун фидойилик ва катта сайъи ҳаракатлар талаб қилинади, деб айтиши ҳам мумкин. Бизнинг ҳолатимизда сайъи-ҳаракатларнинг бир ўзи камлик қилади. Шунинг учун ҳам Аллоҳ таолодан: “Бизни тўғри йўлга бошлагин!”, деб айтамиз.
Ислом динимиз мўминларни Қуръони каримнинг жуда кўп оятларида Аллоҳга иймон келтиришга ва солиҳ амаллар қилишга чақиради. Шу билан гуноҳ ишлар қилмаслик, ёмонликлардан узоқ бўлишга тарғиб этади. Солиҳ амалларга қанчалик тарғиб, ёмонликларни не қадар таъқиқ этмасин, яхшига савоб, ёмонга гуноҳ ваъда қилмасин, гуноҳкорнинг дунёдаги жазосини ҳад ёки таъзир тимсолида белгиламасин, шариатимиз жиноятчининг гуноҳини исбот этишда, унга ҳукм қилишда ўзига хос йўл тутади, услуб қўллайди.
Одамлар хотиржамликни ва эртанги куннинг яхши бўлишини хоҳлайди. Тақдирига ташвиш чекиб, бўлаётган ҳодисаларга таъсир қила оладигандек ёки келиши муқаррар бўлган мусибат ва синовлардан қочиб қутила биладигандек янгиликларни диққат билан кузатиб боради. Тинчлик ва хотиржамликка бўлган табиий интилишимиз ҳодисаларга қаттиқ боғлиқлигимиздан, ҳатто хавотир олишга сабаб бўлмаса-да, безовта бўлишимиз заифлигимиздандир.
Қўллар дуога кўтарилган, кўзлардан эса ёш оқмоқда. Бир овоздан янграган «Омийн» садоларидан ҳаво ларзага келади. «Эй, Аллоҳ! Ғазо халқига нажот бер! Эй, Аллоҳ! Уларга нусрат бер! Эй, Аллоҳ! Уларни Ўзинг ҳимоя қил!», - имом шундай деб, баланд овозда дуо қилади. Рамазон ойида бу ҳолатни деярли ҳар бир масжидда кузатиш мумкин эди. Ўтган йилги Рамазонда ҳам, ундан олдингисида ҳам шундай эди...
Аллоҳнинг ҳузуридаги ҳисоб-китобга йўлиқишдан олдин ўзини бир сарҳисоб қилиб олишни истаганлар бу даъватга қулоқ тутсин. Кунлар ўтиб боряпти. Амал саҳифалари ёпилишга яқинлашаяпти. Зеро, катта ҳисоб-китобдан олдин нафсимизни сарҳисоб қилишга, ўтказган умримиздан панд-насиҳат, ибрат олишга ва Аллоҳ таолодан мағфират сўрашга ҳали имкониятимиз бор. Бу фурсатни бой бермайлик. Чунки кунлар югуриб ўтяпти, умр биз билмаган, ҳис қилмаган суратда оқяпти Фақатгина йил бошланганини ёки ҳайит келганини сезиб улгурамиз, холос.
Икки одам бир хилдаги машаққатни ташийди, лекин улардан бири ҳудди иккаласи учун юкни кўтариб юргандай нолийди ва зорланади, кейингиси эса ҳеч қандай оғирлик йўқдай табассум қилади. Бир хилдаги тана тузилишига эга бўлган икки инсон айни касаллик билан хасталанади, лекин улардан бири руҳий тушкунликка тушиб, қўрқувни ҳис этади ва ўлимини тасаввур қила бошлайди – у фақат ўзининг хасталиги ҳақида ўйлайди ва у уни ҳаёти билан видолаштиради...
Бундан бир неча йил олдин ўғлимнинг битирув оқшомида мактаб директори битирувчиларга улар ўқишни давом эттирган ҳолда жамиятга нима бера олишлари ҳақида жиддий ўйлаб кўриш таклифи билан мурожаат қилди. «Бир киши – у аҳамиятга эгами?» - савол берди у. Нутқини давом эттириш ўрнига у томошабинларга бир тажриба намойиш этди – буни мен ҳеч қачон унутмайман.
“Бу (Қуръон) одамлар учун, уларнинг у ила огоҳлантирилишлари, У ягона илоҳ эканини билишлари ва ақл эгалари эслашлари учун баёнотдир (Иброҳим сураси, 52). Эй одамлар, узоқ ва бой, хурсандчилик ва ўйин-кулгига тўла умрдан сўнг, сизларга узоқ давом этадиган азоб келишини биласизми?
Исломни инсонларнинг ички ва ташқи муаммоларини ҳал қила оладиган, ҳаёт қийинчиликларини енгиллаштирадиган универсал, юқори аниқликдаги аппаратурага қиёслаш мумкин. Мусулмонларни эса, ушбу аппаратура билан фойдаланишни ўргатувчи йўриқномага эга бўлган одамларга ўхшатиш мумкин.
Ҳар бир киши қандайдир орзуга эришишни истайди: кимдир китоб ёзишини, кимдир ажойиб лойиҳа ўйлаб топишни, кимдир оила қуриш ва шу билан бир вақтда мансабга эришишни истайди, яъни у барибир ўзидан кейин қандайдир қимматли нарса қолдириш, бунинг учун мукофот олиш ва келгуси авлодларга хизмат қиладиган эзгулик яратишни истайди.
Ҳаёт ё мамот? Виждон талаб қилаётгандек тўғри яшаш ёки оммадан ажрамасдан оқим билан бирга оқиш? Қайси бирини танламоқ керак? Мўмин одам учун оқим билан бирга оқиш оммага аста-секин тиқиштирилган нафс, шаҳват каби иллатларга берилиб яшаш демакдир. Бу тизимда тўғирлик ва садоқатга ўрин йўқ. Зарра ҳам уят бўлмаган ва бошқаларнинг устиларидан бемалол отлаб ўтадиган тутруқсиз, маддоҳ ва тилёғламачилар мувоффақият қозанаверадилар.