У зот роҳимаҳуллоҳ айтади: “Маъсиятлардан ҳазир бўл, эҳтиёт бўл. Чунки улар ёмон оқибатларга олиб боради. Гуноҳлардан, хусусан, хилватлардаги гуноҳлардан қаттиқ эҳтиёт бўл. Чунки Аллоҳ таолога қарши чиқиш банданинг У Зот субҳанаҳу ва таоло кўзидан туширади (яъни, Аллоҳ назар солмай қўяди).
Гуноҳлар лаззатига фақат доимий ғафлатда юрадиган эришади. Мўмин уйғоқ (ҳушёр) бўлади, улардан лаззатланмайди. Чунки уни татиб кўриш олдида унинг гуноҳлигини билиб туради, унинг уқубатидан огоҳ қилиб туради. Агар маърифати кучли бўлса, илм кўзи билан ман қилувчига (Аллоҳга) яқинликни кўради. Уни ушлаган ҳолида яшаши безовталикка учрайди. Агар унга нафсу ҳаво мастлиги ғолиб келса, қалб ушбу муроқабаларга тоқат қила олмайдиган бўлади. Табиат (инсон табиати) унинг истагида бир лаҳза бўлса, бас. Сўнг у доимий хорлик, тўхтовсиз надомат ва кетма-кет йиғи, қилганига афсус-надомат бўлади. Агар у афвга аниқ ишонса, Унинг олдида итоб (танбеҳ)дан эҳтиёт бўлиш туради.
Гуноҳларга суф-э! Унинг таъсирлари қандай ҳам ёмон? Хабарлари қандай даҳшатли? Шаҳватга ғафлат қуввати миқдорига қараб етилади”.

Ҳорис Муҳосибийнинг
"Рисолатул мустаршидийн" китобидан