Қорун Мусо алайҳиссалом қавмидан ва яқин қариндошларидан булган. Аллоҳ таоло унга калитларини ҳам бақвувват кишилар кутариб юришга қийналадиган даражада хазина ато қилган эди. Уни курганлар молини ва у эришган мол-дунёнинг узида булишини орзу қиларди. Қавмидаги илмли кишилар насиҳат қилишди. Кибрининг оқибатидан огохртантиришди. Аллоҳ таолонинг неъматига шукр қилиш, ерда бузгунчилик қилмасликни талаб қилишди. У ни Аллоҳ таолонинг розилиги ва Аллоҳ таоло берган дунёдаги насибаси билан охират диёрини кузлашга қизиқтирдилар.
Қорун насиҳат гуйларнинг насиҳатини олмади, уни рад қилди, узининг ёмон йулидан қайтмади.
Мусо алайҳиссалом унга молининг закотини бериш кераклиги, унда соил ва маҳрумларнинг маълум хаққи борлигини айтиб, у билан баҳс-мунозара қилди.
Хатто Қорун бир бузуқ аёл воситасида Мусо алайҳиссаломга туҳмат қилмоқчи ҳам булди. Лекин Аллох( таоло унинг жиноятини фош қилди ва аёл узини Қорун ёллагани, Мусо алайҳиссалом покдомон эканини эътироф қилди.
Мусо алайхиссалом унинг туғриланишидан умидини узгач, Аллох таолодан унга азоб туширишини сураб дуо қилди. Шунда узи, ҳовлиси ва ундаги барча нарсани ер ютди. Кеча унинг молини ҳавас қилганлар учун бу яхши ибрат эди.
Аллоҳ таоло Қасос сурасида шундай мараҳамат қилган: “Албатта, Қорун Мусо қавмидан эди. Бас, у (қавм) ларга кибр қилди. Биз хазиналардан унга калитлари бақувват жамоатга қам оғирлик қиладиган нарсаларни ато этган эдик. Ушанда қавми унга: “Мағрурланмагин! Чунки, Аллох; мағрурланувчиларни суймас. Аллох сенга ато этган нарса билан охиратни истагин ва дунёдан булган насибангни ҳам унутмагин. Аллох сенга эхсон қилгани каби сен ҳам (одамларга) эхсон қил! Ерда бузғунчилик қилишни истама! Чунки Аллох бузғунчиларни суймас”, дедилар. (У:) “Мен унга фақат узимдаги билим сабаблигина эришдим”,. деди. Ахир, у узидан аввал Аллох ундан кура қувватлироқ ва захираси ҳам купроқ (қанчадан-қанча) авлодларни халок қилганини билмаганми?! Жиноятчилардан гунохрлари ҳақида сураб утирилмас! Сунгра (Қорун) қавми олдига ясаниб чиққан эди, дунё хаётини истайдиган кимсалар:“Эх^ қани эди, бизларда ҳам Корунга ато этилган нарса (бойлик) булса. Дарҳақиқат, у улкан насиба эгасидир”, дедилар. Илм ато этилган кишилар (рухонийлар) эса: “Улим келсин сизларга! Имон келтирган ва эзгу иш қилган киши учун Аллоҳнинг савоби яхшироқ-ку! У (савоб)га фақат сабрли кишиларгина эришурлар”, дедилар. Бас, Биз уни ҳам, (бойлик тула) масканини ҳам ерга юттирдик. Сунгра унинг учун Аллоҳдан узга ёрдам берадиган бирор жамоа булмади ва унинг узи ҳам ғолиблардан булмади. Куни кеча унинг мақомини орзу қилганлар: “Во ажаб! Аллох бандаларидан узи хоҳлаган кишиларнинг ризқини кенг қилиб, (Узи хохлаганларининг ризқини) танг қилар экан-да! Агар Аллох бизларга мархамат қилмаганида, бизларни ҳам (ерга) юттирган булур эди. Во ажаб! Кофирлар нажот топмас экан-да!” деб қолдилар. Виз уша (сизларга маълум) охират диёрини ер юзида зулм ва бузғунчилик қилишни истамайдиган кишилар учуй яратурмиз. Оқибат эса, тақволи кишиларникидир” (76-83-оятлар).
Аҳзоб сурасида шундай марҳамат қилган:“Эй, муминлар! Сизлар Мусога озор берган кимсалар каби булмангиз! Бас, Аллох (Мусони) улар айтган нарса (айблар)дан оқлади. Аллох наздида у обрули киши эди” (69-оят).
Соф сурасида шундай мараҳамат қилган:“Эсланг, Мусо уз қавмига: “Эй, қавмим! Нега сизлар менга Аллоҳнинг сизларга (юборган) пайгамбари эканимни била туриб, озор берурсиз?” деган эди. Бас, қачонки, улар (туғри йулдан) оғишгач, Аллох уларнинг дилларини (ҳидоятдан) оғдириб қуйди. (Зотан) Аллох фосиқлар (кофирлар) қавмини ҳидоят этмас” (5-оят).
Абдулмуътий Исмоил Убоданинг
Пайғамбарлар тарихи китобидан
Аббос Аҳмад таржимаси
