Инсоннинг ўз юртига ва ўз халқига хиёнат қилиши оғир гуноҳдир. Баъзи бир кимсалар юртини ҳимоя қилиш у ёқда турсин, ҳатто мўмин-мусулмонлар орасида турли ихтилофларни чиқариб, уларни бир-бирларига қарши қилиб қўядилар. Юртнинг тинч, халқнинг осуда ҳаётини кўра олмай, ҳар хил фитна-фасодларни қўзғайдилар. Ўтган йилларда юртимизнинг бир неча минтақаларида содир этилган машъум воқеъалар барчамизнинг эсимизда.

Расулуллоҳ (алайҳиссалом) ғийбат қилиш ва ғийбатга кулоқ осишдан қайтардилар.

Аллоҳ таоло махлуқларни куфр ва имондан ҳоли қилиб яратди. Сўнг уларга хитоб қилди, буюрди ва қайтарди. Кофир бўлган ўзининг феъли (амали), инкори, ўжарлиги ва Аллоҳ таолонинг унга ёрдами бўлмаганидан кофир бўлди. Мўмин бўлган ўз феъли, иқрори, тасдиғи ва Аллоҳ таолонинг унга берган тавфиқи ва ёрдами билан мўмин бўлди.

Аллоҳ таолога ҳамд ва Унинг расули саййидимиз Муҳаммад мустафога саловоту саломларимиз бўлсин!

“Уни (бўҳтонни) сизлар ўзларингиз учун ёмонлик деб ўйламанглар, балки у сизлар учун яхшидир” (Нур сураси 11 -оят).

Қуръони каримнинг бошқа сўзлардан ва қўлёзмалардан энг катта фарқи юрак билан унинг орасидаги муносабатдир.

Оламнинг Роббиси бўлган Аллоҳга ҳамду санолар бўлсин. Унинг Расули Муҳаммадга салот ва саломлар бўлсин. У зоти шариф Роббисининг ваҳийсини одамларга етказди, умматини Дажжолдан огоҳлантирди. Унинг хатари мўминларга катта бўлгани учун қаттиқ огоҳлантирди ва ундан қутилиш йўлларини кўрсатди.

Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ёлғон сўзлашдан қайтардилар. Ёлғон сўз айтиш - Аллоҳга туҳмат қилишдир. Ёлғон имон билан ёнма-ён юради. Чунки киши “шундай бўлди”, деса-ю, аслида ундай бўлмаган бўлса, демак, у “Аллоҳ таоло бу ишни жорий қилди” деб даъво қилган бўлади.

Жиноят ишлари бўйича Жиззах вилоят судининг судлов ҳайъати апелляция инстанциясининг навбатдаги очиқ суд мажлиси бўлиб ўтди. Унда судланувчи (исм-шарифлари ўзгартирилди) Р.Қўшшаевнинг апелляция тартибидаги шикояти кўриб чиқилди.

Дунёга динор-дирҳам қуллари бўлган кишилар бор. Улар - ҳақир, пасткаш, қорни ва чўнтагидан бошқа ғами йўқ одамлар. Улар - қўрқоқ,  бахил кишилар, тиллари яхшилар ғийбати билан банд, қўллари хайру эҳсондан боғланган, қалблари қаттиқ, адоватга лим тўлган, дунёни севадилар, дунёга садоқат билан хизмат қиладилар, дунё учун кечалари ухламайди, бахилликни ўзларига шиор қилиб оладилар. Шунча йиғсалар ҳам - фақир, бўкиб есалар ҳам - қоринлари оч.

Инсонда нафақат бирон-бир нарсани идрок қилиш, ҳис этиш ва у ҳақида фикр юритиш, балки уни ўргана олиш қобилияти ҳам мавжуд. Билмаганини ўрганиб, йўқдан бор қилиш одамзод фитратида мавжуд. Бу Аллоҳ таолонинг бандаларига берган неъмати ва марҳаматидир. Инсон аввал ҳеч қилиб кўрмаган ишига қўл уриши унинг кучига-куч қўшади, комил инсон бўлишига хизмат қилади. Демак, инсон камолотга эришиш учун ҳамиша илм ўрганишга интилиши керак.

Қиёмат куни бандаларнинг амалларини тарозида тортилиши ҳақдир. Низолашганлар ўртасида қиёмат куни қасос бўлиши (ўч олиниши) ҳақдир. Агар уларнинг (золимларнинг) яхши амаллари бўлмаса (қолмаса), уларга мазлумларнинг гуноҳлари юкланиши ҳақдир, жоиздир.