Миссионерлар (110)
Дин миллий маънавиятнинг таркибий қисми, миллатни бирлаштириб турувчи муҳим омиллардан бири ҳисобланади.
«Меҳрибон ва Раҳмли Аллоҳ номи билан. Айт (эй Муҳаммад алайҳиссалом.): «У Аллоҳ ягонадир». Барча ҳожатларни сўрайдиган зотдир. Туғмаган ва туғилмаган. Ва унга ҳеч ким тенг ўхшаш бўлган эмас».[1]
...Христианликдан фарқли ҳолда Исломда ҳижоб эркакнинг аёл устидан ҳукмронлик белгиси эмас; Яҳудийликдан фарқли ҳолда у зодагон эрлик аёлларнинг ўзига хос ажратувчи белги ҳам эмас. Ҳижобнинг Исломдаги маъноси фақатгина аёлни унинг шаънига бўладиган тажоввуздан сақлашдир.
Забур китобида қизиқарли парча мавжуд. Довуд алайҳиссаломга нозил бўлган Забурл бобларининг бирида Украина ва Россия ҳақида парча топилди.
Франциянинг католик епископлари руҳоний-педофилларнинг барча қурбонларига товон пули тўлаш учун ўз епархияларининг кўчар ва кўчмас мулкини сотадилар ва ҳатто банк кредитларини олишлари мумкин. Архиерейлар, шунингдек, черков руҳонийлар томонидан вояга етмаганларга нисбатан юз минглаб зўравонлик ва жинсий зўравонлик ҳолатлари учун "институционал жавобгарликни" ўз зиммасига олганини тан олишди.
Исо Масиҳ, эҳтимол, хочга михланган ҳолда ўлдирилмаган, чунки 2000 йил муқаддам римликлар маҳбусларни айнан шундай қатл қилгани ҳақида ҳеч қандай далил-исботлар йўқ, дея таъкидлайди олим. Афсона асосан насронийлар черкови анъаналарига ва бадиий расмларга асосланади, қадимги мантларга эмас, дейди теолог Гуннар Самуэльсон.
Насронийлар шунга келдиларки, Улар ягона Яратувчини "илоҳий Ота", Унинг Каломини - "илоҳий Ўғил" деб атадилар ва у ўз махлуқотларга руҳини ато қилгани сабабли ҳам уни "илоҳий Руҳ"деб атай бошладилар. Бунда шу нарса эсдан чиқариладики, мантиқан Худо:
Шоҳ Довуднинг тарихи, унинг қаҳрамонликлари ва пайғамбарлик ёзувлари Таврот шоҳликларининг биринчи ва иккинчи китобларида учрайди. У Яҳудо авлодидан Эссайнинг кенжа ўғли эди. Ёш чўпонлик пайтида у айиқни ўлдириб, шерни иккига бўлиб ташлаган.
Олдинги бобда биз пайғамбар Дониёрнинг мўъжизавий ваҳийсини диққат билан кўриб чиқдик ва шарҳладик (Дон. 7). Биз бирин-кетин келаётган тўртта шоҳликни ифодаловчи тўрт маҳлуқ яҳудийларни ва ягона Худога ишонадиган ҳақиқий иймонлиларни бирлаштирган Исо алайҳиссаломнинг илк жамоатини қувғин қилган «зулмат шоҳликлари» эканлигини кўрдик.
Айтиб ўтганимиздек, Библия матнларини «Учлик» ҳақида ақиданинг исботи сифатида келтириш мумкин эмас, чунки Библия китобларининг муаллифлари деб айтилган шахслар Учлик ақидаси ҳақида ҳеч нарса билишмаган.
Худонинг элчиси ва энг буюк инсоннинг рисолатлари ҳақида энг ажойиб ва эҳтимол, энг аниқ башорат пайғамбар Дониёр китобининг еттинчи бобида мавжуд. Инсониятнинг минг йилдан ортиқ бир-бирининг ортидан келган буюк тарихий воқеалари унда пайғамбар Дониёрнинг башоратларидаги тўртта баҳайбат маҳлуқ қиёфасида тасвирланган:
Иброҳим алайҳиссаломнинг набираси Яқуб алайҳиссалом касал бўлиб ётибди, у юз қирқ етти ёшга кирган ва унинг ўлими яқин. У ўн икки ўғлининг ҳаммасини, уларнинг оилалари билан биргаликда ёнига чорлаб, ҳар бир ўғлини дуо қилиб, авлодларининг тақдирини башорат қилди. "Яқубнинг аҳди" деб номланувчи бу эпизод қадимги яҳудий тилда нафис шеърий услубда ёзилган. Бу ерда Библияда бошқа бирон жойда учрамайдиган сўзлардан фойдаланилган.