Аллоҳ таоло Ўзининг исмлари ва сифатлари билан ҳамиша бўлган ва ҳамиша бўлади. Унинг ҳеч бир исми ва сифати кейин пайдо бўлмаган.
Тасаввуф тарихига назар ташлаганимизда шуни кўрамизки, дастлаб амалий томони кучли бўлган, зухд ҳаёти моҳиятига эга бўлган тасаввуф, ҳижрий II-ва III-асрларда назарий шакл ола бошлади.
Аллоҳ таолодан қўрқиш билан бир қаторда, Унинг раҳматидан яхшиликни умид қилиш улкан ажрли амаллардандир.
Бу икки сўзнинг маъноси қудрат эгаси демакдир. Лекин ал-Мутқадир маънога кўпроқ далолат қилади.
У шундай Зотки, ҳожатларда унга илтижо этилади, мақсадларга етишда унга суянилади. Чунки улуғликнинг олий чегараси унда ниҳоя топар.
Амин Муҳаммад Абу Абдуллоҳ ибн ар-Рашид. У отасининг валиаҳди эди, шунинг учун халифа бўлди. Амин жуда ҳам хушсуврат, оппоқ, баланд бўйли, чиройли, ҳаддан ташқари кучли ва қўрқмас йигит бўлган. Айтишларича, у бир гал ўз қўли билан арслонни ўлдирган. У, фасоҳат, балоғат (таъсирли нутқ), адаб (назм) ва фазилатлар соҳиби бўлган. Лекин у бетадбир, исрофгар, ақлсиз, калтафаҳм ва раҳбарликка ярамайдиган одам эди. Халифалик байъатини олган куннинг эртасига биринчи қилган иши Мансур саройи ёнига тўп ўйнаш майдони қуриш бўлди.
Исроил тўрт ойдан бери ишғол қилиб турган Хон Юнусдан чекиниб ортида вайронагарчилик ва оммавий қабрларни қолдирди. Исроилнинг ваҳшат “асар”ига эса БМТдан норозилик келди ва қабрларни мустақил ва қамровли шаклда тадқиқ қилишга даъват этди.
АҚШ президенти Жозеф Байден Украина, Исроил ва Тайванга ҳарбий ёрдамни молиялаштирувчи қонунни имзолади.
Хорижийларнинг асосий қисми Наҳравон жангида тугатилган бўлса-да, жон сақлаб қолганлари турли вилоятларда ўз жамоаларини шакллантириш ҳаракатини бошлади. Улар халифага ҳам, Муовия розияллоҳу анҳуга ҳам бўйсунишни истамас эди.
"Аллоҳу акбар" лафзининг "ҳамза"си ёки "бо"сини чўзиш каби маънони ўзгартириб юборадиган лаҳн азонни ботил қилади. Жумҳур уламоларимиз фикрича, маънони ўзгартирмайдиган даражадаги лаҳн ҳам макруҳ. Ҳанафий мазҳабимиз наздида ҳам лаҳн макруҳ бўлиб, бу борада Ибн Обидин раҳматуллоҳи алайҳ: "Азон сўзларини ўзгартириб юборадиган лаҳн ҳалол бўлмайди", деган(Ибн Нажжор Фаттуҳий. Мунтаҳол иродот. 1-ж. 130-6. Муҳаммад Ҳаттоб Моли-кий Мағрибий. Мавоҳибул жалил фий шарҳи Мухтасариш Шайхи Халил. 1-ж. 438-6. Имом Нававий. Ал-Мажмуъ шарҳул Муҳаззаб. 3-ж. 108-110-6. Ибн Обидин. Раддул муҳтор ъалад Дуррил мухтор. "Булок". 1-ж. 259-6. Абдуллоҳ ибн Маҳмуд Ҳанафий. Ал-Ихтиёр литаъ-лилил мухтор. 1-ж. 44-6.).
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дедилар: «Умматимнинг барчаси жаннатга киради, фақат бош тортган бундан мустаснодир», дедилар». «Эй Аллоҳнинг Расули, ким ҳам бош тортарди?» дейишди. У зот: «Ким менга итоат қилса, жаннатга киради. Ким менга осийлик қилса, у бош тортган бўлади», дедилар» (Имом Бухорий ривоят қилган).
Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ислом беш (нарса)га бино қилинган: «Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқ ва Муҳаммад Унинг бандаси ва расулидир», деб гувоҳлик бериш, намозни тўкис адо этиш, закот бериш, ҳаж қилиш ва Рамазон рўзасини тутиш», дедилар (Муттафақун алайҳ).