Эҳтиросли ва ҳиссиётли муҳаббат ўзгарувчан бўлиб, манфаат ёки кўзланган мақсад рўёбга чиқмаса, тезда заволга учрайди ва уни барбод қилиш ҳам осон бўлади. Аммо иймоний муҳаббат виқорли тоғлар каби қалбга мустаҳкам ўрнашган бўлади, чунки у инсон такдири ва келажак ҳаётига тааллуқли бўлади.

Пайғамбарларнинг ҳаммаси барча зулм ва азиятларга сабр ҳамда сабот билан жавоб беришган. Аллоҳ таоло бундай қийин ва оғир вазифани аёллар зиммасига юкламаган...

  Аллоҳ таоло бу оламни, ундаги мавжудотларни, энг онгли ва ақлли махлуқ саналган инсонларни не сабабдан яратган? Холиқу Зулжалол  бундай дейди: «Мен жин ва инсни (яъни, инсонни) фақат Ўзимга ибодат қилиш учунгина яратдим» (Ваз-зориёт, 56). Аллоҳ таоло инсонни энг мукаррам ва азиз қилиб яратди. Ўзининг ердаги сир-асрорини биладиган халифаси қилиб халқ этди. Ердаги, сувдаги, осмондаги барча ҳайвонот оламини унга бўйсундириб қўйди. Фақат Ўзига иймон келтиришлари юзасидан Одам болаларининг ваъдаларини олди.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Албатта, менинг ва мендан олдинги анбиёларнинг мисоли, худди бир уйни яхшилаб, чиройли қилиб қуриб, бир бурчагидан бир ғиштнинг ўрнини қолдириб қўйган кишига ўхшайди. Одамлар уни айланиб кўриб қойил қолишади ва: «Мана шу ғишт ҳам ўрнига қўйилганда эди!» дейишади. Мен ўша ғиштман. Мен набийларнинг хотимиман», дедилар» (Имом Бухорий, Муслим ва Термизий ривоят қилишган).

 “Эй иймон келтирганлар! Овозингизни Набийнинг овозидан юқори кўтарманг ва унга бир-бирингиз билан сўзлашгандек баланд сўзламанг, ўзингиз сезмаган ҳолда амалларингиз ҳабата бўлиб қолмасин. Албатта, Расулуллоҳнинг ҳузурида овозларини пастлатганлар – ана ўшалар Аллоҳ қалбларини тақво учун имтиҳон қилган зотлардир. Уларга мағфират ва буюк ажр бор” (Ҳужурот сураси, 2-3-оятлар).

Биз, мусулмонлар суюмли Пайғамбаримиз Муҳаммад мустафо соллаллоҳу алайҳи ва салламни ҳаддан ортиқ яхши кўрамиз. У зотни ҳаммадан ҳам кўпроқ севишга буюрилганмиз. Бу Аллоҳ таолонинг мўминларга амри! Чунки у зот бутун оламларга раҳмат ўлароқ юборилганлар.

Исроил халқидан бошқа ҳеч бир халқ деярли тўрт юз йил давомида сон-саноқсиз сохта пайғамбарлар билан тўлиб-тошганлиги билан кенг танилмаган бўлиб, сеҳргарлар, фолбинлар ва бошқа барча афсунгар ва жодугарлар тўдаси ҳақида гапирмаса ҳам бўлади. Бу сохта пайғамбарлар икки хил эди: динни касб сифатида танлаганлар ва Яҳова Тавроти (қонуни) ҳам унинг номидан башорат қилишни даъво қилганлар ва бутпараст Исроил шоҳи ҳомийлигида Баал ёки қўшни бутпараст халқларнинг бошқа худолари номидан башорат қилганлар.

Баъзи ғарб шарқшунослари (ҳозир чиққан қуръонийлар ҳам) Пайғамбар соллоллоҳу алайҳи васаллам ҳадисларининг аслийлигига шубҳа қилганлар. Мисол учун, Голдзихер бу ҳадисларни мусулмонлар Исломнинг аввалида ўйлаб топганлар дейди. Бу даъволарнинг барчасига қуйидаги жавоблар берилади:

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам барча пайғамбарларга, Ислом умматига ва бутун башариятга ҳалимлик, раҳмдиллик ва жазолашга қодир бўла туриб афв этиш, тўғри йўл кўрсатиш, яхшиликка йўллаш, одоб ўргатиш, ўч ёки қасос олишдан ўзини юқори тутиш борасида бетакрор намуна бўлдиларки, улар тарих саҳифаларида то қиёмат қадар порлайди, юксак одоблари ва олий сифатларига гувоҳлик беради.

1. Муҳаммад соллоллоҳу алайҳи васаллам Ҳадича онамизга уйланганларида 25 ёшда эдилар. Ул зотнинг илк завжаи мутоҳҳаралари бўлиб, (баъзи ривоятларга кўра) Расулуллоҳдан 15 ёш катта эдилар. Ҳадича розияллоҳу анҳо унгача икки маротаба турмуш қурган эдилар. Ҳадича онамиз Раусуллоҳнинг никоҳларида 28 йил умр кўрдилар ва вафот этдилар. Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам ҳам Ҳадича онамиз вафотларига қадар бошқа ҳеч ким билан турмуш қурмадилар. Ҳадича онамизни Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам ўз хотираларида кўп тутганлари ва ҳатто кейинги завжаи мутоҳҳараларининг орасида рашк қўзғалишига сабаб бўлгани китобларда келтирилади.