Илми мустаҳкам бўлган, динни билган олимдан бошқаси муфтий бўлиши жоиз эмасдир.

Ҳаётда озгина (бўртирилмаган) мақтов ҳам одамларга таъсир этишини тажриба қилиб кўрдим. Бу борада хато килмадим деб ўйлайман. Ҳатто тақволи, зоҳид ёки ўзининг кимлигини билдиришни ёқтирмайдиганлар ҳам мақтовдан таъсирланиб, маза қилади. Кимдир бир оз роҳатланса, бошқаси кўпроқ. Бир куни динни маҳкам ушлаган ва тақволи уламолар билан бирга эдим. Улар шахсларига айтилган ташаккур ва мақтовларни эшитиб, ўзларини бошқача тутдилар ва юзларига кувонч югурди. Ёқимли сўз қалбга таъсирини ўтказади. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) одамларни ўз даражаларига қараб ҳурматларини жойига қўйишни кўрсатма берганлар. Ёқимли сўз раббоний неъмат. Бу орқали сиз одамлар-га бахт улашиб, ўзингизни ҳам шод этинг.
“Аллоҳнинг раҳмати сабабли (сиз, эй Муҳаммад,) уларга (саҳобаларга) мулойимлик қилдингиз. Агар дағал ва тошбағир бўлганингизда, албатта, (улар) атрофингиздан тарқалиб кетган бўлур эдилар”(Оли Имрон сураси 159-оят.).
“Дўстларга қандай эга бўласиз?” китоби муаллифи одамларни бўрттириб мақташ уларни ўзига жалб қилиш омилларидан, дейди. Мен бунга қўшилмайман. Зеро, ҳамма нарсада ўртача бўлиш лозим.
“Аллоҳ барча нарса учун миқдор (меъёр ва муддатни тайин) қилиб қўйгандир”(Талоқ сураси 3-оят.).
Очиқ-равшан лаганбардорлик, сохталик ва унуми йўқ қурук гаплар фойда бермайди. Унинг ўрнига олийжаноб ва гўзал хулқли бўлиш фойдали.
Мен ва сиз одамлар олдида кеккайиб, менсимай тунд қиёфада бўлишимиз мумкин. Аммо бу билан улар эмас, ўзимиз зарар кўрамиз. Чунки уларни эъзозлаб, табассум қилиб ҳурматини жойига қўювчи сизу мендан бошқаси топилади.
“Сизга эргашган мўминлар учун қанотингизни паст тутинг!”(Шуаро сураси 215-оят.)
Яхши сўз ила одамларни ўзимиздан қочирмаслик бизнинг бахтимиз. Улар мақтов, дуо ва меҳр-муҳаббатга лойиқ ҳамда Аллоҳнинг ердаги гувоҳидирлар.
“...одамларга ширинсўз бўлинг”(Бақара сураси 83-оят.).
Ҳаётда тез киришиб кетадиганларни кўрдим. Одамлар дарров улар атрофида жам бўлиб, жонфидо килишга тайёр ва улар каерга борса, одамлар ҳам ўша жойда ҳозир. Эргашиб юрувчиларни салқин шабада эсиб, у ёқбу ёққа эгаётган мажнунтол баргларига ўхшатасан, киши. Очиқ юзли, қалби соф, ширин сўзли инсонлар нақадар бахтли-а!
Одам Қоруннинг хазинасига, Сулаймоннинг (алайҳиссалом) салтанатига, Ҳорун ар-Рашиднинг подшоҳлигига интилмай Аллоҳнинг тавфиқи ила одамларга мақбул бўлиши ҳам мумкин. У ўзини оддий одам билиб, сидқидилдан Аллоҳни, элчисини (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ва одамларни яхши кўришга қодир. Яхши сифат ва гўзал хислатларга эришиш қийин. Чунки бунда юқори томон интилиш керак. Аммо ёмон хулқ ва паст табиатли бўлиш осон. Чунки бунинг учун пастга йўналилади. Юқорига чиқиш оғир, пастга тушиши осон ва енгил.
Ҳаётда мен сизни ва бошқаларни бахт томон элтади деб ўйлаган хислатлар - одамлар иқтидори-қобилиятини ҳурмат қилиш, эришганини тан олиш, интилганига шижоатлантириш, ҳаракатини зое қилмаслик ва мавқеини йўққа чиқармаслик бўлди.
Яхшиликка интилган бир неча киши билан бирга бўлдим. Аммо одамлар орасида уларнинг ҳурмати ва қадрлари унчалик эмасди. Уйлаб қолдим: улар ё ўз қадрларини билиб мавқеини юқори қўймайди, ёки мартабасини жудаям баланд ҳисоблайди. Кейин билсам, улардан кўпи ўзларини одамлар билгани ва тасаввур этганидан баланд ҳисоблар экан.
Ёш болаларга кичик-кичик китоблар ёзиб турадиган бир талабани би-ламан. Гоҳида уни мақтаб ҳам тураман. У китоби кўп тарқалгани ва сотилгани, одамлар орасида мақбул бўлгани, уни кимлар мақтагани ва гапини қабул қилгани ҳақида кўп мақтанарди. Ҳайронман, одамларга бунча ўзини кўтариб олқишламаса, ҳаракатларини эътиборга олмай қадрини пастлатганларни бунча ёмон кўрмаса.
Яна бир талабанинг овози ёздирилган магнит тасмасини эшитдим. У тасма оммавий бўлиб, эътиборга тушмаган эди. Тўхтаб қолмаслиги ва ҳаракатида давом этиши учун шижоатлантириш мақсадида унга раҳмат айтиб қўяй деб сим қоқдим. Унга магнит тасма ҳақида гапириб, мақтадим. У буни қулай фурсат билиб, ёздирган тасмасини мусулмонларга фойдали қилишини сўраб Аллоҳга илтижо қилди. Унинг наздида овози ёзилган магнит тасма гўё ҳамма тирик жонга маъқул ва қуёш каби юраётгандек эди. Кейин у мендан қандай қилиб маърузага ҳозирлик кўриш, нечта одам йиғилиши ва шу каби нарсалар ҳақида сўради. Мақтовим уни шунчаликка олиб боришини ўйламаган эдим. Ҳа, демак, инсон вазни, қадри, мавқеи ва таъсирини юқори қўяр экан. Энди у қадрини пастлатадиган ва ҳурматини жойига қўймайдиган одамга дуч келиб қолса, ҳоли не кечаркин, унга қанчалар мусибат бўларкин-а?!
Бир воизнинг ваъзи учун раҳмат. Унинг мажлисида ҳозир бўла олмадим, лекин мавъизаси ҳақида эшитдим. Менга хабар беришларича, одамлар кўп йиғилган экан, таъсирланиб йиғлабдилар, ўша жойда кўпчилик тавба қилибди.
Шундай экан, қандай бўлса ҳам бир кишини эгаллаб турган мансабидан тушириш ёки бошқаларни писанд қилмаслик ё бўлмаса қадрини ерга уришдан сақланинг. Аллоҳ таоло айтади: “Эй мўминлар! (Сизлардан) бирор миллат (бошқа) бир миллатни масхара қилмасин! Эҳтимол (масхара қилинган миллат) улардан яхшироқ бўлса. Яна (сизлардан) аёллар ҳам (бошқа) аёлларни (масхара қилмасин)! Эҳтимол (масхара қилинган аёллар) улардан яхшироқ бўлса. Ўзларингни (бир-бирларингни) мазах қилманглар ва бир-бирларингни лақаблар билан атаманглар! Имондан кейин фосиқлик номи нақадар ёмондир! Ким тавба қилмаса, бас, айнан ўшалар (гуноҳ ишлар билан ўзларига нисбатан) зулм қилувчилардир”(Ҳужурот сураси 11-оят.).
Одамлар иқтидорини тан олиб, уларга эътибор қаратсангиз, сиз-ни яхши кўришади. “(Муҳаммад) юзини буриштирди ва юз ўгирди. Зеро, унинг ҳузурига кўзи ожиз одам келган эди. (Эй Муҳаммад!) Сиз қаердан ҳам биласиз, эҳтимол у (сиздан фойдаланиб, ўз гуноҳларидан) покланар”(Абаса сураси 1-3-оятлар.).
Сийратда келтирилишича, Исломдан юз ўгирган Жабала ибн Айҳам ўзи ўйлаганча эътибор ва мансабга эга бўла олмади.
Тоҳа Ҳусайн ўзининг “Ал-Айям” китобида айтишича, Азҳар университетида бир шайх кабул вақтида уни имтиҳон қилатуриб: “Эй кўзи ожиз инсон, Каҳф сурасидан ўқи”, деди. Бу хитоб Тоҳа Ҳусайнни ларзага келтириб, ташвишга солди. Мана шу сўз сабабидан Тоҳа Ҳусайн Азҳар ҳақида ҳар хил ҳақоратлар айтиб, уни абадий тарк этди.
Ким ўзини паст санаб, қийматим йўқ дейди? Ким ўзини ўзи мен ҳеч ким эмасман, тилларга тушишга арзимайман, дейди? Ҳеч ким. Ҳар бир киши ўзини яхши кўради, юксак даражадаман деб ўйлайди ва қадрини билади.
Тасаввур этинг, йиғилишдасиз. Бир киши “мен”, “айтдим”, “чикдим”, “учрашдим”, “менга айтилди”, “олдимга келишди” каби сўзларни иш-латса, ичимиздаги “мен” деган ҳис-туйғуларнинг янчилиб кетишини хоҳлаймизми?!
Мен Риёздаги маъҳадда ўқир эдим. Ўша пайтлари шеърлар ёзиб турар ва ижодга кўп эътибор берар эдим. Маъҳад газетига бир мисра шеър ёздим. Баъзи устозлар мени мақташди. Ўша пайт ўзимни Абу Тамом ёки Мутанаббийдек, балки улардан ҳам буюкроқ деб ҳис қилдим.
Маъҳадимизга бошқа маъҳаддан бир гуруҳ талабалар келишди. Улар учун кеча ташкил қилинди. Мендан шу кечада қасида ўқиб беришимни талаб қилишди. Чунки талабалар ичида шоири ёки мен каби шоирликни даъво қиладигани йўқ эди. Хуллас, йўқдан кўра бори, деганларидек, шеър айтиш менга қолди.
“...(лекин) сув топмасаларинг, пок тупроққа таяммум қилиб, ундан юзларинг ва қўлларингга суртинглар!..”(Моида сураси 6-оят.)
Маъҳаддаги адабиётшунос устоз олдига бордим. У шеърнинг услуб ва мазмуни ҳақида гапириб мақтади. Ўзим ҳам шеърни нодир шеърлардан деб ҳисобладим. Ёшим катта бўлиб, адабиётни ўрганиб, ўша шеъримни ўқиб бугун ўзимнинг устимдан куламан.
Биз одамларни пастга уриш билан нима фойда топамиз? Улар барибир ўз йўлларидан қайтмайдилар. Биз уларни кўнгилларини хира қилиб, натижада душманларига айланамиз ёки ғазабларига учраймиз.
Шундай экан, сиз одамлар ҳаётида яхшиликни кўринг. Уларнинг яхшилик сифатларини айтиб, фазилатларини мақтаб туринг. Ёмонлик ва камчиликларидан кўз юминг.

Доктор Оиз Қарнийнинг
"Ўкинма" китобидан

Исломда илм олиш имон масаласидан кейинги ўринда туради. Бунга сабаб илм туфайли имонимизни, ақидамизни, амалларимизни тўғрилаймиз. Инсон, аввало, Аллоҳ таолога имон келтиришга шошилмоғи, сўнгра имонини илм билан мустаҳкамламоғи зарур. Илм олишда, асосан, 2 та йўл бор:

«Келинг, ўзга юртда вафот топган биродарингиз ҳақига дуо қилинг».(Ибн Можа, 1257.)
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам

Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Албатта, мўминларнинг руҳлари бир кунлик масофадан мулоқотда бўлади. Соҳибини ҳеч кўрмаган бўлса ҳам», дедилар».(Аҳмад ва бошқалар бошқа лафз ва санад билан ривоят қилган.) Абу Абдуллоҳ деди: Руҳларнинг иши ажойибдир. Улар енгилдир, самовийдир. Қачон нафс ўзининг шаҳватлари зулмати ила уни қамраб олсагина оғирлашади. Қачон нафсга риёзат чектирилса ва руҳ ундан халос бўлса, хиралигидан мусаффо бўлади ва яна енгилига ва поклигига қайтади ва аҳамиятли бўлади. Бунга фақатгина қалби Аллоҳ ила хотиржам бўлган мўминларгина иймон келтирадилар.

Баъзилар: Буюрилган ишларни қилишдан аввал қайтарил ганлардан қайтиш муҳимроқдир, дейдилар ва бунга Нававий ўзининг қирқ ҳадис китобида, ибн Ражаб шарҳ қилиб келтирилган иттифоқ қилинган саҳиҳ ҳадисни далил қилиб келтирадилар: “Сизларни бирор нарсадан қайтарсам қайтинглар, агар сизларга бирор ишни буюрсам уни қўлдан келганча бажаринглар”. Улар бу ҳадисдан қайтарилган нарсадан қайтиш буюрилган ишни қилишдан аввал туриши мурод деб айтадилар. Чунки наҳий ҳеч қандай гуноҳ қилишга рухсат бермайди. Амр эса имкон борича қилинади. Бу гап имом Аҳмаддан ҳам ривоят қилинган.

Абу Бакр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. «У хутба қилаётиб деди: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ичимизда худди мен сизнинг ичингизда турганимдек турдилар. Сўнгра йиғладилар Сўнгра уни қайтардилар. Сўнгра йиғладилар. Сўш ра уни қайтардилар. Сўнгра йиғладилар ва дедилар «Албатта, одамларга афв ва офиятдан кўра афзал нарса берилмагандир. Бас, Аллоҳ субҳанаҳу ва таолодан иккисини сўранглар».

Ватиканнинг доктринали идораси биринчи марта католик руҳонийларига бир жинсли жуфтликларни дуо қилишга рухсат берди, аммо буни литургия ёки бошқа расмий черков маросимларининг бир қисми сифатида қилмаслик керак эмиш.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар: «Муҳаммаднинг жони Унинг қабзасида бўлган Зотга қасамки, ушбу умматдан бирор киши - яҳудийми ё насронийми, мен ҳақимда эшитиб, кейин мен келтирган нарсага (динга) иймон келтирмай ўлса, у албатта, дўзах аҳлидан бўлади» (Имом Муслим ривоят қилган).

Ушбу исмга фақатгина фойдали ишларнинг силлиқ жиҳатларини, нозик нуқталарини чуқур билган зотгина ҳатрти бўлади. Кейин у шу фойдаларни ҳагрти кишиларга қўпол бўлмаган ҳолатда юмшофтик ила етказади. Демак, феълдаги юмшоқлик ва илмдаги латифлик бирлашса, лутфнинг маъноси тугал бўлади.

Унинг маноси Одил - адолат қилувчи бўлиб, ундан зулм, ноҳақлик ва жабрга қарама-қарши турувчи адл ишлари (феъллари) содир бўлади.

Маҳмандорул араб исим билан машҳур бўлган амир Сайфуддин Абул Маъолий ибн Рамоҳнинг ўғли амир Бадруддин Юсуф Маҳмандордан ривоят қилинади: “Менга Қоҳирага 630 йилда тўла эгалик қилган амир Шужоуддин Муҳаммад Шаразий ҳикоя қилиб берган: