Уруш туфайли очилган Путин Россиясининг заифлиги режимни тубдан янги - "ватанпарварлик" позицияларидан танқид қилиш учун йўл очди. Агар илгари демократия тарафдорлари деярли фақат ҳукуматдан норози бўлган бўлса, енди уларга "ватанпарварлар" тобора кенг миқёсда қўшила бошлади. Улар бу йиллар давомида Путин уларни алдаб келаётганини тушуна бошлайди. Улар уни "кучли Россия" қурмоқда деб ўйлашди, аммо маълум бўлишича, бу вақт давомида у шериклари билан бирга қурилиш материалларини ўғирлаган.
Энди, демократик дунё - Украина ва НАТО авторитар Россияни мағлуб этаётган бир пайтда, унда тўсатдан "ватанпарварлик ғояси" тарафдорларига агар Россия демократик бўлмаса, у кучсиз бўлиб қолавериши етиб борадиган демократлаштириш истиқболлари нуқтаи назаридан ўта қулай вазият иккинчисида шакллана бошлайди. Энди авторитаризм заифлик билан синоним эканлиги тобора аён бўлмоқда.
Ўз вақтида қайта қуришни Совет ҳарбий раҳбариятининг кўплаб вакиллари қўллаб-қувватладилар - улар самарасиз сиёсий тизим ва турғунликка тушиб қолган иқтисодиёт қуролли кучларнинг таназзулга учрашига олиб келишини тушунишган. Демак, энди ўша ақллироқ "ватанпарварлар" либераллар билан баррикадаларнинг бир томонида экан. Ҳа, бу икки гуруҳнинг демократлаштиришни қўллаб-қувватлашининг сабаблари ҳар хил бўлади – биринчиси демократияни мамлакатни мустаҳкамлаш воситаси сифатида кўради, иккинчиси эса ўз-ўзидан демократияни қадрлайди. Якуний натижа учун бу фарқ муҳим эмас.
"Ватанпарварлар", албатта, инқилоб қилмайди. Уларнинг аксарияти мустақил сиёсий фаолиятга қодир эмас, маъмурий ресурслар томонидан қўллаб-қувватланмайди ва бюджетдан озиқланмайди. Лекин либераллар инқилоб қилганда улар халақит бермайди.