Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Одамларда иккита гап бор ва у иккиси ҳам улар учун куфр: насабга тил теккизиш; маййит учун айтиб йиғлаш», дедилар».

Айрим тоифалар демократияни куфрда айблаш, Конституцияни куфр низоми сифатида баҳолаш борасидаги ўз ғояларини хаспўшлаш йўлида Қуръони каримнинг Моида сураси 44-оятидан усталик билан фойдаланган. Ушбу оятда Аллоҳтаоло шундай деган:
«Ким Аллоҳ нозил қилган нарса ила ҳукм юритмаса, ўшалар кофирлардир» (Моида сураси, 44-оят).

ИНСОНИЯТ ТАРИХИНИНГ БУРИЛИШ ОНИ

Аллоҳ таоло бандаларидан бирортасини куфрга ҳам, имонга ҳам мажбурламаган. Уларни мўмин ёки кофир этиб яратмаган. Лекин уларни шахс (куфрни ҳам, имонни ҳам қабул этувчи) қилиб яратган. Имон ва куфр бандаларнинг феъли (амали)дир. Аллоҳ таоло илми ва сифати ўзгармасдан, ким кофир бўлса, унинг кофирлигида кофирлигини билади. Кейин у имон келтирса, мўмин бўлса, унинг мўминлигида мўминлигини билади.

Бу турдаги кофирлар коинотнинг Парвардигори борлигига, ҳам Унинг фаришталари, китоблари, мўминларга жаннат ҳақида хушхабар бериб, кофирларни дўзахдан огохдантирувчи элчилари борлигига ҳам, қилиб ўтган амаллари учун жазо-мукофот бериладиган Охират борлигига ҳам ишонмайдилар. Улар Аллоҳ борлигини, пайғамбарни, элчини, Охират жазосини эътироф этмайдилар. Қуръон ундайлар ҳақида айтади:

Куфр навларининг ичида Исломий борлиқ ва Исломий ҳаётга хатари энг улкан ва қаттиқроғи мунофиқлик куфридир. Чунки бундай кимсалар, намоз, закот ибодатларида, бошқа амалларни бажаришда мусулмонлар орасида, улардан эътибор кўриб яшайдилар. Шу билан бирга улар ичкари-да мусулмонларга душмандирлар. Уларга ҳийла-макр қиладилар. Мусулмонларнинг душманларини ўзларига дўст тутадилар. Шунинг учун ҳам Қуръони Карим мунофиқларнинг хабарларини баён қилиб, уларнинг айбларини очиб, уларнинг сифат-ахлоқларини маълум қилади. Тавба сураси “Фозиҳа - шарманда қилувчи” деб ҳам номланди. Чунки сура уларнинг турларини кетма-кет келти-риб, уларнинг сифатларини очиб ташлади. Улар ҳақида “мунофиқлар” деган хос сура ва кўплаган оятлар нозил қилингандир.

Аммо Европада иш ундай бўлмади. Уларда қадимги юнон ва рим мафкурасини қайта тиклаш, динни бутунлай инкор қилиш йўлидан кетилди.
Юнонлар истеъдодли уммат бўлгани ҳеч кимга сир эмас. Улар ниҳоятда зеҳнли, ақлли ва илмли бўлганлар. Дунё халқлари ичида илм, маърифат ва адабиётда пешқадам бўлганлар. Айниқса фалсафада ҳаммадан олдинда бўлганлар. Уларнинг мафкураси қуйидаги йўналишларда бўлганини барча олимлар яхши биладилар:

Мунофиқ кофирдан ҳам хатарли бўлиб, унинг зарари кофирникидан кўра хавфлироқдир. Шунинг учун охиратда унинг азоби кофирникидан кўра қаттиқроқ бўлади. Қуръони каримда шундай дейилган:

Бу масала жуда ҳам нозик ва хатарлидир. Айниқса, ҳозир ақоид илми билимдонлари кам, уни излаганлар ундан ҳам кам, бўлган-бўлмаган нарса учун кўпчиликни кофир ёки мушрикка чиқариб юборадиганлар кўпайган бир пайтда. Албатта, ҳар бир ижтимоий муаммонинг ўз сабаблари ва омиллари бўлгани каби, одамларни осонликча кофирга ёки мушрикка чиқариб юборадиганлар кўпайишининг ҳам ўзига яраша сабаб ва омиллари бор.

Аллоҳ таолога ҳамд ва Унинг расули саййидимиз Муҳаммад мустафога саловоту саломларимиз бўлсин!