Ҳеч шубҳа йўқки, «ҳамма ишларимни Аллоҳ кузатиб турибди» деб эътиқод қилгувчи мўмин кишининг хатолари кам бўлади. Лекин гоҳида адашиб баъзи бир нолойиқ ишларни қилиб қўйса, дар-ҳол Аллоҳни эслайди, хатосини тан олади, надомат чекади, истиғфор айтиб, иккинчи бу ишни такрорламасликка аҳд қилади. Исломда гуноҳни ювиш учун дин арбоблари ҳузурида эътироф этиш (тан олиш)нинг ҳожати йўқ. Шунингдек, қилган гуноҳи кишига доимо ёпишиб юради, ундан қочиб қутулиб бўлмайди, деган эътиқод ҳам йўқ. Ҳар бир мусулмон бевосита Аллоҳга дуо қилиб, ўз надоматини изҳор қилиб, гуноҳидан ўтишини сўраш имконига эга. Қуръони Каримда шундай дейилган:

Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу айтади: Мен тўрт кишини тақдирлашга ожизман. Менга биринчи бўлиб салом берган кишини, менга мажлисда силжиброқ ўтириб жой берган кишини ва менинг ҳожатимда юриб қадамлари чанг бўлган кишини.

Бир одамга бор  муҳаббатинг ва умидларингни тўкиб соласан. Сен бутунлай унинг олдида таслим бўласан, хатто заиф тарафларинги ҳам очиб ташлайсан. Сен унинг ягона эканига шубҳа ҳам қилмайсан. Яъни, ишонса бўладиган ягона инсон, устоз деб биласан. Ич-ичингдаги сир-асрорларингни айтиш мумкин бўлган ягона инсон ва сен унга барча нарсангни ишониб топширишинг мумкин.

Ҳар бир мусулмон хоҳ бой бўлсин ё фақир, солиҳ бўлсин ё фосиқ, Аллоҳнинг валийси, дўсти бўлиш унинг қалбидаги фитрий, табиий орзусидир. Лекин аксар инсонлар қандай қилиб валийга айланиш йўлини, Аллоҳнинг дўстига айланиш учун нима амалларни бажариш кераклигини билмайдилар.

Эй солиҳ банда! Баъзилар бор, мақтовни жуда хуш кўрадилар. Шариатга мувофиқ келмаган ишларга рози бўладилар, кўнгиллари шуҳрат тилайди. Одамлар унга ҳақиқатни сўзласалар, айбини юзига айтсалар, улардан хафа бўлишади. Бу касалликдир. Аммо бу хасталикни қалбан ҳис қилмагунча, уни даволаб бўлмайди. Ушбу хасталикнинг сабаблари тўрттадир.