Мусулмонлар замонавий дунёнинг икки ёқлама стандартига дуч келдилар, чунки улар жамиятда диний тамойиллар асосида яшашга ва инсон, жамият ва дунё ҳақида бир вақтнинг ўзида сиёсий ва маъмурий ёндашувлари "маърифати" билан мақтанадиган мусулмонларга зулм қилувчи давлатлар қадриятларига муқобил бўлган ғояларни ривожлантиришга ҳаракат қилдилар.

Аллоҳ деди: “Осмондан жала келтирувчи булут каби” (Бақара, 19). Қуръондаги бу мисолда мунофиқлар тунда сувсиз биёбонда қолиб, кучли ёмғирга тушган қавмга ўхшатилади. Қуръон эса ёмғирга ўхшатилган. Инсонлар ёмғир (сув) билан ҳаёт. Албатта, Қуръонга имон келтирганлар учун унда ҳаёт ва манфаат бордир. Қуръонни ёлғонга чиқарган мунофиқлар борасида эса совуқ тунда чақмоқ ва кучли момақалдироқ билан ёққан ёмғир мисол келтирилади. Аллоҳ таоло айтадики: “Унда қуюқ зулмат бор” (Бақара, 19).

Восила розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Аллоҳ таоло, Мен бандамнинг гумонидаман. Бас, Мен ҳақимда нимани хоҳласа гумон қилаверсин деган», дедилар».(Муслим, Аҳмад, Ибн Ҳиббон, Доримий, Байҳақий, Табароний ва бошқалар бошқа лафз ва санад билан ривоят қилган.)

Вақтнинг қийматини қадрлайдиган, унга аҳамият берадиган инсон ўша вақтни имкон борича эзгу ишларга ишлатмоғи даркор. Лекин бу эзгуликни дангасалик билан, бир қилиб, бир қилмай, ёки кейинга суришлик билан бўлиши ярамайди. Шоир айтади:

Ал-Малик зоти ва сифатлари борлиқнинг ҳам-масидан беҳожат бўлган ва бутун борлиқ Унга муҳтож бўлган Зотдир. Дарҳафқат, ҳеч бир нарса ўзининг зотида ҳам, сифатида ҳам, борлиғию боқийлигида ҳам ҳеч бир ишда Ундан беҳожат бўлолмайди. Шунингдек, ҳар бир нимарсанинг мавжудлиги Ундандир ёки Унга боғлиқ бўлган нарсалардир. Узидан бопгқа ҳар бир нарсанинг зоти ва сифоти Унинг мулкидир. Ваҳолонки, У ҳамма нарсадан беҳожатдир. Хуллас, У мутлақ Маликдир (подшоҳи мутлақдир).

Бу икки исм «Раҳмат» сўзидан олинган, «Раҳмат» эса марҳумни — раҳим-шафқат қилинувчини талаб қилади, илло, (раҳматга) муҳтож бўлмаган бирор марҳум йўқдир!

Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Аммо баъд: Албтта энг яхшн сўз Аллоҳнинг китобидир. Энг яхши ҳидоят Муҳаммаднинг ҳидоятидир. Ишларнинг ёмони бидъат (янги пайдо бўлганлари)дир. Ҳар бир бидъат залолатдир», дедилар» (Имом Муслим ривоят қилган).

Аллоҳ таоло Одам алайҳиссалом зурриётини унинг пуштидан зарра шаклида чиқариб, уларни ақлли қилди ва уларга хитоб қилди, амр қилди ва қайтарди. Улар Аллоҳ таолонинг рубубиятга (молик, розиқ эканига) иқрор бўлишди. Бу уларнинг (ҳақиқий ё ҳукмий) имони бўлди. Улар ана шу фитратда (сифатда) туғилишади. Кейин ким кофир бўлса, у фитратни ўзгартирган бўлади. Ким имон келтирса ва тасдиқласа, у фитратда собит қолади ва давом этади.

Ҳишом ибн Абдулмалик, Абул Валид етмишинчи йилларда туғилган. Акаси Язиднинг васиятига биноан халифа бўлади.

Деярли икки йилдан бери давом этаётган урушда Россия Украина сарҳадида улкан талофатлар кўрган, жумладан сўнгги тўқнашувларда.

Гуноҳларнинг ози ҳам, кўпи ҳам, махфийи ҳам, ошкораси ҳам заҳар каби зарар бериши аниқдир. Аллоҳнинг сатр қилиши ва унда ҳийла қилгани билан мағрур бўлма. Чунки Аллоҳ таоло малакут оламидан сенга назар солиб туради.

Таърифи
1. Ихтилоф сўзи луғатда [ихталафа] феълининг ўзаги бўлиб, иттифоқнинг зиддидир. "Лисонул араб" китобида бу борада келган қавлларнинг хулосаси шуки: "Икки иш ихтилофли бўлди" дегани "Бири-бирига қарама-қарши бўлди" маъносини англатади. Тенг бўлмаган нарсаларнинг барчаси ихтилофлидир.