Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кимнинг қалбида зарра мисқолча кибр бўлса, у жаннатга кирмайди», дедилар. Бир киши: «Киши кийими ва пойабзали чиройли бўлишини истайди-ку?» деди. У зот: «Аллоҳ гўзал ва гўзалликни яхши кўради. Кибр ҳаққа қарши чиқиш ва инсонларнинг бурдини тўкиш», дедилар».
Шарҳ: Юқорида баён қилинганидек, кибр бобидан васваса бобигача Имом Муслим раҳматуллоҳи алайҳ фақат гуноҳи кабираларни батафсил баён қилган. У ҳар бир кабира гуноҳларни алоҳида-алоҳида бобларда баён қилган. Бу бобда такаббурликни гуноҳи кабиралиги борасида ҳадисларни келтирди. Такаббурлик инсоннинг ботиний разил сифатларидан бўлиб, ёмон кўрилган ахлоқ ҳамда қалб касаллиги ҳисобланади. Имом Роғиб раҳматуллоҳи алайҳ: «Муфрадот ал-Қуръон» китобида кибрга шундай таъриф берган: «Кибр - кишининг ўзидан ажабланиши ва ҳайратланиши натижасида пайдо бўладиган ҳолат. Узини бошқалардан устун деб билиш. Кибрнинг энг каттаси ҳақни қабул қилмай Роббига кибрланиш саналади». Бу таърифдан кибр куфрга яқин нарса экани маълум бўлади. Ҳадисда:
«Кибр ҳаққа қарши чиқиш ва инсонларнинг бурдини тўкиш», дейилган. Бу таъриф ҳам кибрни куфрга яқинлаштиради. Шунинг учун ҳадиси шарифда қалбида заррача кибри бўлган киши жаннатга кирмайди, дейилган. Буни тўғри талқин қилиб, уни бошқа маънога буришнинг зарурати йўқ.
Кибрнинг икки тури бор. Биринчиси, яхши амаллар ва гўзал сифатларга эга бўлгани учун бошқалардан устунроқ бўлади. Шу жиҳатдан у ўзини-ўзи катта деб билади. Зотининг улуғворлиги ва сифатларининг гўзаллиги ўзини юқори тутишга муносиб бўлади. Бу маънодаги катталик-кибр мақтовга сазовор бўлади. Зеро, бу фақат Аллоҳ таолога хос кибр. Аллоҳ таолога нисбатан «Ал-Мутакаббир» сифатининг ишлатилиши шу эътибордан бўлади. Шунинг учун Аллоҳ таоло ҳадиси қудсийда «Кибр ридоим»,(Ридо сўзи кийим маъносида. Кибрни «ридоим» дейиш билан, фақат Мен кибр қилишга лойиқман, бошқа ҳич ким кибр қилиши мумкин эмас, деган маъно назарда тутилган.) деган. Буюклик Аллоҳ таолонинг зотий сифати ҳисобланади.
Иккинчиси, бир киши ўзини-ўзи улуғворлик ва кибр билан сифат-лаб олиб, бошқаларга нисбатан катталигини кўрсатади. Кибрнинг бундай тури ёмон ҳисобланади. Аксарият одамлар мана шундай та-каббурлик касалига дучор бўлган. У гуноҳи кабира ҳисобланади.
Бу ерда ужб билан такаббурлик орасини фарқлаб олишимиз керак. Ужбда инсон ўзини-ўзи бошқалардан устун, деб билади. Бошқаларнинг ҳеч қандай алоқаси бўлмайди. Лекин кибрга келсак, унда киши ўзини-ўзи бошқалардан устун, деб билиб, қолганларни таҳқирлайди.
Аллоҳ таолога нисбатан «жамил» (гўзал) сўзини ишлатса бўлади. Лекин Унга нисбатан «ҳусн» лафзини ишлатиб бўлмайди. Чунки луғат олимларининг таъкидлашларича, «ҳусн» деб аъзоларнинг ўзаро мутаносиблигига айтилади. Шунинг учун у сўзни Аллоҳ таолога нисбатан ишлатиб бўлмайди. «Жамол, жамил» сўзлари эса ботиний яхши сифатларга нисбатан қўлланилади. Шу нуқтаи назардан уни Аллоҳ таолога нисбатан ишлатиш мумкин. Зеро, Аллоҳ таоло барча яхшиликларнинг молики - эгаси. Бу ерда қайси исмларни Аллоҳ таолога нисбатан ишлатиш мумкин ва қайси исмларни Аллоҳ таолога нисбатан ишлатиб бўлмайди, деган баҳс бор. Олимлар: «Аллоҳ таолонинг исмлари тавқифий, дейдилар. Яъни қайси исмларни Аллоҳ таолога нисбатан шариат ишлатган бўлса, биз ҳам уни Аллоҳ таолога нисбатан ишлатишимиз мумкин. Қайси исмларни шариат Аллоҳ таолога нисбатан ишлатмаган бўлса, уни бандалар ҳам Аллоҳ таолога нисбатан ишлатмайдилар. Қайси исмларни шариат Аллоҳ таолога нисбатан ишлатишга рухсат ҳам бермаган ва таъқиқ ҳам қўймаган бўлса, бандалар бунда жим туриб, ҳеч қандай ҳукм чиқармайдилар.
Бу ўринда ўринли савол туғилади: «Олий сифатларни, мақтов ва гўзалликни қамраб олувчи яхши бир ном бор. Бу исмни шариат бирор ўринда Аллоҳ таолога нисбатан исм ёки сифат тарзида тилга олмаган. Шу ном билан Аллоҳ таолони номлаши мумкинми ёки мумкин эмасми?» Аҳли сунна вал жамоа олимлари бу борада ихтилоф қилганлар. Бир гуруҳ олимлар унга рухсат берган бўлишса, бошқаси: «Шариат Аллоҳ таолога нисбатан бу исмни ишлатмаган экан, у билан Аллоҳ таолони номлай олмаймиз», деган. Қози Иёзнинг сўзига кўра, оҳод хабарда Аллоҳ таолони бундай ном билан номлаш мумкинлиги келган бўлса, Аллоҳ таолони у исм билан номлаш мумкин бўлади.
Ҳадисда «у жаннатга кирмайди», дейилди. Яъни кимнинг қалбида заррача кибри бўлса, жаннатга кирмайди. Бу ўринда бир савол туғилади. Арзимаган такаббурлик сифати ҳамма инсонда бўлади. У гуноҳи кабира бўлса, уни қилган киши жаннатга кирмаса, бу ҳадисни қандай тушуниш керак?
Биринчи жавоб: Бу ҳадисдаги кибрдан «Кибр ҳаққа қарши чиқиш ва инсонларнинг бурдини тўкиш» маънодаги такаббурлик назарда тутилган. Шунинг учун уни таъвил қилишга ҳеч қандай зарурат йўқ. Чунки ҳақиқатдан ҳам бундай киши жаннатга кирмайди.
Иккинчи жавоб: Қозий Иёз раҳматуллоҳи алайҳнинг айтиши-ча, ҳадиснинг бошида жаннатга кириш инкор қилинмоқда. Лекин банда кибрига яраша жазосини олгандан кейин жаннатга кириши мумкин. Борди-ю, Аллоҳ таоло уни авф қилса, у бошидаёқ жаннатга кириши мумкин.
«Мисқол» миқдор маъносида. Ҳадисдаги «зарра» сўзи аслида уйга қуёш тушганда кўзга кўринадиган чанг зарралари, деган маънони ифодалайди. У жуда кичик ва ниҳоятда нозик бўлади. Ундан кичик зарралар назарда тутилган. Ҳадисдаги «хардал» сўзидан хантал ирода қилинган.
Абдуллоҳ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Қалбида хантал уруғича иймони бор киши дўзахга ва қалбида хантал уруғича кибри бор киши жаннатга кирмайди», дедилар».
Абдуллоҳ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Қалбида заррача кибри бор киши жаннатга кирмайди», дедилар».

Ҳикматуллоҳ Абиевнинг
"Саҳиҳи Муслим шарҳи" китобидан

Иблис ва Одам қиссасида кибр иблисни Аллоҳнинг амрини тарк этишга қандай олиб борганини кўрдик.

Эй солиҳ киши! Кибрнинг барча даражаси бир-биридан каттадир. Кибр улуғлик деган маънони англатади ва бу сифат, энг аввало, Аллоҳга хосдир. Кейин Пайғамбарига, кейин эса, бандаларига хосдир.

Эй солиҳ банда! Сен шуни билгилки, такаббур ва манманлик энг ёмон одатдир. Бу Аллоҳга душман бўлиш деганидир. Чунки кибр ва улуғлик ёлғиз Аллоҳга хос. Қуръони Каримда ҳам жаббор ва такаббур кимсалар қораланган. Ҳақ таоло марҳамат қиладики:

«Кибр» сўзи луғатда «ўзини катта тутиш» деган маънони англатади. Истилохда уламолар: «Кибр - бу инсон ўзини бошқалардан устун билиб, уларни ўзидан паст санашидир», дейишган. Имом Ғаззолий раҳматуллоҳи алайҳ унга: «Кибр - ўзини улуғ санаш ва ўз қадрини бошқалар қадридан устун қўйишдир», деб таъриф берган. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ўзларининг муборак ҳадисларида кибр ҳақиқати ва унинг зарарини шундай баён этганлар:

Олимнинг кибрдан сақланиши икки йўл билан амалга оширилади

Эй солиҳ банда! Сен яна шуни билки, кибрнинг яна бир жиҳати бор. Бу ўзида бор сифатни бошқаларда йўқ деб билишдир. Бу сифат комиллик ва етуклик сифатидир. Бунинг етти сабаби бор:

1. Баъзи инсонлар подшохдиги ёки жамиятдаги ўрни билан кибрланади. Ушбу инсонларнинг кибри хушомадгўйларнинг мадҳ қилишлари ва риоя юзасидан ортиб боради.

1. Баъзи инсонлар подшоҳлиги ёки жамиятдаги ўрни билан кибрланади. Ушбу инсонларнинг кибри хушомадгўйларнинг мадҳ қилишлари ва риоя юзасидан ортиб боради.