Ҳа...! Раббоний даъватчиларнинг энг катта мусибатларидан бири ана ўша ҳийлакорлардир. Улар динни мақсадлари томон кўприк, тамаъ қилган нарсалари томон нарвон қилиб оладилар. Зоҳирларида тақво кўрсатадилар, ширин сўздан восита сифатида фойдаланадилар, соҳта шижоат кўрсатадилар, ноўрин нозик муносабатда бўладилар. Уларнинг ичлари хароб, қалблари эса, бўм-бўш. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам ўз умматларини ана ўшалардан ҳазир бўлишга чақирганлар ва айтганлар: “Охири замонда динни дунё учун хийла қилувчи, одамларга нисбатан ноўрин нозиклик қилиб қўй терисига кирувчи, тиллари шакардан ҳам ширин, қалблари эса бўриларнинг қалбига ўхшаш бўлган кишилар чиқади. Аллоҳ: “Улар Менга катта кетяптиларми ёки Менга нисбатан журъатли бўляптиларми? Ўзим ила қасамки, уларга шундай фитна юбораманки ораларидаги ҳалим кишини ҳайрон ҳолда қолдиради” деб айтади” (Термизий ривояти).
Шайх Юсуф Қаразовий
Таржимон: Афзалжон Аббасов
