Буни Қуръон ҳам, суннат ҳам таъкидлаган. Илгари жоҳилий жамиятда қабила ривожланишнинг асоси, дўстликнинг ўзи ҳисобланган. Киши ўз қабиласига ҳақ устида ҳам, ноҳақлик устида ҳам ёндошган.

Ислом динига кўра ҳаром тушунчаси ҳаммага бир хилда тегишли эканлиги билан белгиланади. Исломда араб бўлмаганга ҳаром саналиб арабга ҳалол бўлган ҳеч нарса йўқдир. Қора танлигига манъ қилиниб оқ танли учун рухсат берилган ва мубоҳ бўлган ҳеч бир ҳолат мавжуд эмас.

Яна афзал амаллардан бири уммат бошига тушган қийинчиликлар пайтида, фитна замонларида қилинган амалдир. Бундай пайтда қилинган солиҳ амал диннинг қуввати, иймон салобати, ҳақда собитликнинг далилидир. Бу замонда солиҳ амалга бўлган эҳтиёж бошқа замонлардаги эҳтиёждан каттароқдир.

Мана шундай фитналар, гуноҳ, фасодлар ёйилган бир замонда мусулмон банда учун қайси йўл афзал, жамиятга аралашиб, улар билан бирга фасодни тўғрилашга ҳаракат қилишми ёки чекиниб, жонни қутқариш афзалми?

Абдуллоҳ ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ибн Аби Наъийм ривоят қилади. Айтади: Бир киши ибн Умарнинг олдига келиб ундан пашшанинг қони ҳақида сўради, мен ўша ерда ўтирган эдим. Бошқа ривоятда: Эҳромдаги одам пашшани ўлдириши ҳақида сўради, дейилади.

...Масжид ибодат учун жой, даъват учун мадраса, ўзаро танишиш ўрнидир. Шу сабабли Ислом масжидларни кўпайтириш, обод этишга ва эътиборли бўлишга чорлаган. Бу амалларни бажарганларга улуғ савобларни ваъда қилган, ҳатто ҳадисда қуйидагича башоратлар берилган:

Илм зарур амални зарурмасидан, афзалини афзалмасидан, саҳиҳини фасодидан, мақбулини мардудидан, суннатини бидъатидан ажратиб беради ва шариат назарида ҳар бир амалнинг ўз баҳоси бордир.

Шариати Исломийя жамиятнинг ишларида-ибодатларидан, муомалаларидан, одобларидан ғофил бўлиб қолмайди, балки у шахсни жамият биносининг ғишти ёки тирик жасаднинг бир аъзосидек қабул қилади.

Қуръони каримда ва суннатда вақтга ҳар томонлама ва турли шаклларда эътибор берилган. Шундай эътиборларнинг энг аввалида вақт ҳам Аллоҳнинг буюк бир неъмати экани ва унинг аҳамиятини баён қилиш (ғояси) туради. Қуръони карим вақт қадрининг буюклиги ҳамда Аллоҳнинг инсонга атаган фазлу карами кенглиги ҳақида баён қилиб:

Мусулмон киши ҳаётини тавҳидла бошлаб, тавҳидла тугатар экан, унинг бешик ва мозор орасидаги вазифаси тавҳидни ўзига ҳоким қилиб, доимо унга даъватда бўлишидир.