Библияда тилга олинган Кир Форснинг буюк шоҳларидан бири бўлиб, у яҳудийларни Бобил асирлигидан озод қилиб, Исроилга қайтишлари ва Қуддуснинг деворлари ҳамда маъбадини тиклашлари учун шароит яратган. Ишоиё пайғамбар Кирни буюк ишлар учун танланган шахс сифатида олдиндан башорат қилган. Бу башорат Кир туғилишидан 150 йил олдин берилган эди.

Лобеготт Фридрих Константин фон Тишендорф ўн тўққизинчи асрдаги Инжилнинг энг машҳур консерватив мутахассисларидан бири ва тарихдаги "Уч бирлик"нинг энг қатъий ҳимоячиларидан бири бўлган. Унинг энг муҳим ютуқларидан бири бу инсониятга маълум бўлган энг қадимги Инжил қўлёзмалари – "Кодекс Синайтикус"ни (Синай китоби) Синай тоғидаги Муқаддас Катерина монастиридан топиши бўлган.

Ўрта асрларда черковнинг Библияни ўқишни тақиқлашига сабаблар бир неча омиллар билан боғлиқ. У даврларда черков аҳолининг диний билимларини назорат қилишни истарди, шунинг учун Библиянинг эркин тарқалиши ва турли хил тилларга таржимаси хавфли деб ҳисобланган.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Аҳли китоблар Тавротни иброний тилида ўқишар ва Ислом аҳлига уни араб тилида тафсир қилиб беришар эди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Аҳли китобларни тасдиқ ҳам қилманглар, ёлғончига ҳам чиқарманглар, «Аллоҳга иймон келтирдик ва бизга нозил қилинган нарсага ҳам», деганлар», дедилар» (Имом Бухорий ривоят қилган).

Биз китоб берган кишилар (яҳудий ва масиҳийлар) уни (Муҳаммад алайҳиссаломни) худди болаларини танигандек танийдилар. Ва албатта, улардан бир гуруҳлари билиб туриб ҳақни беркитадилар (Бақара сураси, 146-оят).

Исроил халқидан бошқа ҳеч бир халқ деярли тўрт юз йил давомида сон-саноқсиз сохта пайғамбарлар билан тўлиб-тошганлиги билан кенг танилмаган бўлиб, сеҳргарлар, фолбинлар ва бошқа барча афсунгар ва жодугарлар тўдаси ҳақида гапирмаса ҳам бўлади. Бу сохта пайғамбарлар икки хил эди: динни касб сифатида танлаганлар ва Яҳова Тавроти (қонуни) ҳам унинг номидан башорат қилишни даъво қилганлар ва бутпараст Исроил шоҳи ҳомийлигида Баал ёки қўшни бутпараст халқларнинг бошқа худолари номидан башорат қилганлар.

Насронийлар шунга келдиларки, Улар ягона Яратувчини "илоҳий Ота", Унинг Каломини - "илоҳий Ўғил" деб атадилар ва у ўз махлуқотларга руҳини ато қилгани сабабли ҳам уни "илоҳий Руҳ"деб атай бошладилар. Бунда шу нарса эсдан чиқариладики, мантиқан Худо:

Шоҳ Довуднинг тарихи, унинг қаҳрамонликлари ва пайғамбарлик ёзувлари Таврот шоҳликларининг биринчи ва иккинчи китобларида учрайди. У Яҳудо авлодидан Эссайнинг кенжа ўғли эди. Ёш чўпонлик пайтида у айиқни ўлдириб, шерни иккига бўлиб ташлаган.

Олдинги бобда биз пайғамбар Дониёрнинг мўъжизавий ваҳийсини диққат билан кўриб чиқдик ва шарҳладик (Дон. 7). Биз бирин-кетин келаётган тўртта шоҳликни ифодаловчи тўрт маҳлуқ яҳудийларни ва ягона Худога ишонадиган ҳақиқий иймонлиларни бирлаштирган Исо алайҳиссаломнинг илк жамоатини қувғин қилган «зулмат шоҳликлари» эканлигини кўрдик.

Худонинг элчиси ва энг буюк инсоннинг рисолатлари ҳақида энг ажойиб ва эҳтимол, энг аниқ башорат пайғамбар Дониёр китобининг еттинчи бобида мавжуд. Инсониятнинг минг йилдан ортиқ бир-бирининг ортидан келган буюк тарихий воқеалари унда пайғамбар Дониёрнинг башоратларидаги тўртта баҳайбат маҳлуқ қиёфасида тасвирланган: