1. Араб давлатлари ўртасидаги ихтилофлар
Араб давлатларининг ўзаро ҳамкорликка қодир эмаслиги, бирликнинг йўқлиги Исроилнинг минтақада кучайишига имкон берган. Араб давлатлари ўртасидаги низолар (масалан, Ироқ-Эрон уруши, Кувайтга ҳужум) Исроилга қарши биргаликдаги сиёсий ёки ҳарбий кучнинг шаклланишини қийинлаштирган.
2. Сиёсий зулм ва ички босимлар
Араб диктаторлари кўпинча ички сиёсий муаммоларни ҳал қилиш ўрнига, халқ эътиборини ташқи душман, жумладан, Исроилга қаратишган. Бу ҳолат амалда араб халқларининг қўллаб-қувватловини йўқотган ва Исроилга қарши таъсирли кураш олиб бориш имконини заифлаштирган.
3. Геосиёсий савдолар ва келишувлар
Баъзи араб диктаторлари ўз ҳокимиятларини мустаҳкамлаш мақсадида ғарб давлатлари, жумладан, АҚШ билан яқин алоқалар ўрнатган. Бу давлатлар, ўз навбатида, Исроилни стратегик ҳамкор сифатида қўллаб-қувватлаган. Масалан:
- 1979 йилда Миср президенти Анвар Содот Исроил билан Кемп-Дэвид битимини имзолаб, уни биринчи бўлиб тан олган араб мамлакатига айланган.
- Бу битим орқали Миср АҚШдан иқтисодий ёрдам олган, аммо араб дунёсида танқидга учраган.
4. Амалий кураш ўрнига шиорбозлик
Араб диктаторлари кўпинча Исроилга қарши шиорлар билан чиқишса-да, амалда реал ҳарбий ёки сиёсий ҳаракатлар қилмаган. Бу эса Исроилга минтақада кучли позицияларни сақлаб қолиш имконини берган.
5. Иқтисодий ва ҳарбий устунлик
Араб давлатлари ички таназзул ва коррупция сабабли ўз иқтисодиёти ва армиясини кучайтиришга қодир бўлмаган. Исроил эса технологик ривожланиш ва ғарб давлатларининг кўмаги билан минтақада ҳарбий ва иқтисодий устунликка эга бўлиб борган.
Араб диктаторларининг ички сиёсатдаги хатолари, ўзаро низолари ва ташқи кучлар билан қилган келишувлари Исроилнинг кучайишига ёрдам берган. Бирлик ва мустаҳкам стратегиянинг йўқлиги араб дунёсида Исроилга қарши самарали кураш олиб боришга халақит берган. Бу ҳолат тарихий ва сиёсий жараёнларнинг узоқ муддатли оқибатлари ҳисобланади.
Мусулмонлар эса, ҳали ҳам Қаззофий, Саддам Ҳусайн ва бошқа диктарлардан қўрқиб, уларни севиб яшайди :((
Абу Муслим
