«- Ўзингга кел! Салфеткалар, тоза пол, қачондир ўз компаниянгиз. Қанча пул ажратиб қўйдингиз? Бир кун келиб... бир кун келиб орзу амалга ошади. Бир куни сиз тунда уйғонасиз ва тушунасиз: нимадир ўхшамади, ҳаёт ўтибди, сиз энди ёш эмассиз. Эплай олмадингиз. Бошиданоқ имконият йўқ эди. Сиз орзуни хотирангизга чуқурроқ жойлаштирасиз, таблеткаларни ютасиз ва умрингизнинг қолган қисмини телегипноз остида ўтказасиз..."

Нафас олиш, овқатланиш, юриш – биз ушбу ҳаракатларнинг ҳаммасини ҳар куни амалга оширамиз, танамиз бу ҳаракатларни қандай бажараётгани ҳақида ҳатто ўйлаб ҳам кўрмаймиз. Масалан, мева еганда қандай қилиб организм ундан фойда олиши ҳақида фикрламаймиз. Бизга шу мева ёқади, бўлди, биз уни еймиз. Лекин шу билан бир пайтда, организмимиз ушбу мевадан максимал даражада фойда олиш учун жуда мураккаб ишларни амалга оширади.