Ҳозирги ҳаёт бизга ташлаётган энг хавфли нарсаларидан асосийсилардан бири эътиқодларимизда муросага бориш васвасаси ҳисобланади. Инсон унинг ҳаётида энг муҳим нарса борлиги ҳақида унутгандан сўнг бу муҳим нарсани қандайдир дунёвий неъматлар (мансаб, лавозим) учун (диний манфаат, позицияни) сотиш унинг учун осон бўлади. Бундай киши Аллоҳ олдида энг омадсиз киши бўлади.

Ўзидан сезиларли из қолдириш ҳақида кўпчилик орзу ва умид қилади. Лекин орзу қилишнинг ўзи етарли эмас, бунга фақат ҳар куни ва мақсадли йўналтирилган тарзда амалга ошириладиган саъй-ҳаракатлар эвазига эришиш мумкин. Мен бу масала билан 9 ёшлигимида қизиқиб қолгандим. Уйимизда эшик тепасида бир ҳадис осиғлиқ турарди ва мен унга кўпинча қарардим, лекин мана энди, орадан 25 йил ўтиб, унинг чуқур маъносини тушуна бошладим. Мана ўша ҳадис: