Айюб - Парвардигорига нидо қилиб: «(Парвардигорим), мени бало ушлади. Ўзинг раҳм-шафқат қилгувчиларнинг Раҳмлироғидирсан», деб илтижо қилган пайтини (эсланг)! Бас, Биз унинг (дуосини) мустажоб қилиб, ундаги зиён-заҳматни кетказдик ҳамда Ўз ҳузуримиздан Раҳмат-Марҳамат кўрсатиб ва барча ибодат қилгувчиларга эслатма-ибрат бўлсин, деб (Айюбга) аҳли-оиласини ва улар билан қўшиб яна ўшаларнинг мислича (фарзандларни) ато этдик.

Аллоҳ томонидан инсониятга юборилган турли пайғамбарлар ҳақида Қуръоннинг 114 та сураси барчасини у ёки бу даражада ёдга олиб ўтади: бир нечта қисқа оятдан тортиб, бутун бошли сура уларга бағишланган, яъни Юсуф алайҳиссалом сураси.
Барча пайғамбарларнинг ҳар бири ўз халқига деярли бир хил рисолат билан юборилган:  Ягона Худога ибодат қилиш ва тавҳид. Шундай қилиб, пайғамбарлар тарихи исломнинг асосий доктринаси - якка худолиликни (тавҳидни) яна бир бор таъкидлайди.

Ҳар бир киши қандайдир орзуга эришишни истайди: кимдир китоб ёзишини, кимдир ажойиб лойиҳа ўйлаб топишни, кимдир оила қуриш ва шу билан бир вақтда мансабга эришишни истайди, яъни у барибир ўзидан кейин қандайдир қимматли нарса қолдириш, бунинг учун мукофот олиш ва келгуси авлодларга хизмат қиладиган эзгулик яратишни истайди.