Зигмунд Фрейд психоанализ асосчиси сифатида жуда ўзига хос шахс эди. У ҳақидаги кўплаб ҳикоялар, болалик даврида қашшоқликда яшаганлиги, отаси билан бирга Вена шаҳрининг энг камбағал ҳудудида яшаганлиги ҳақида айтилган. Аслида эса, Леопольдштадт ҳудуди Вена геттосига айланган, у ерда барча империядан келган яҳудийлар тўпланган эди. У бу ерда гимназияга ва кейинчалик Вена университетининг тиббиёт факультетига ўқишга кирди. Бу “қашшоқ” одам учун карьера жуда ноанъанавий эди.

Бугунги ижтимоий ҳаётнинг асосий муаммоси аҳолининг умумий бефарқлиги, одамларда сиёсий ҳаёт учун ички рағбатнинг йўқлиги ҳисобланади. Халқ ич-ичидан "бўшалган" кўринади.

Шундай бўлганида биз жаҳонга ўзимизнинг маданий, фикрий ва сиёсий тараққиётимизни намоён қилган ва бир пайтлар сиёсат маркази бўлган Хунза, Ахти, Кумух, Ведено, Жайри ва Таркиларни шаҳар меъморчилигининг жавҳарларига айлантирган бўлар эдик. Бироқ гап ҳозир бу ҳақда эмас. Вена фақатгина меъморий ёдгорлик эмас. Вена – бутун насроний ғарб цивилизациясининг тимсолидир.

Шайх Муҳаммад Содиқ Муҳаммад Юсуф роҳимаҳуллоҳ Фрейдни мусулмон уламолар бузғунчи деб билишлари ҳақида айтгандилар. Фрейд шахси ва унинг ғоялари психологияга катта таъсир қилганига қарамай жуда кўп тадқиоқтчилар унинг асарларини интеллектуал фирибгарлик деб айтганлар.