Ҳазрати Ҳавводан доимо бир қиз-бир ўғил эгиз фарзанд туғилар эди. Эгиз туғилган болалар бир-бирларига никоҳланардилар.

Шис алайҳиссаломдан кейин одамлар Аллоҳни қўйиб, ҳар хил бутлар ва санамларга сиғина бошладилар. Қобилнинг авлодлари бўлган бу адашган қавмга чин эътиқодни сингдириш, ёлғиз Аллоҳнинг ўзига ибодат қилишни ўргатиш учун Одам алайҳиссаломдан 1140 йил кейин дунёга келган Идрис алайҳиссалом пайғамбар қилиб юборилдилар.

Айюб - Парвардигорига нидо қилиб: «(Парвардигорим), мени бало ушлади. Ўзинг раҳм-шафқат қилгувчиларнинг Раҳмлироғидирсан», деб илтижо қилган пайтини (эсланг)! Бас, Биз унинг (дуосини) мустажоб қилиб, ундаги зиён-заҳматни кетказдик ҳамда Ўз ҳузуримиздан Раҳмат-Марҳамат кўрсатиб ва барча ибодат қилгувчиларга эслатма-ибрат бўлсин, деб (Айюбга) аҳли-оиласини ва улар билан қўшиб яна ўшаларнинг мислича (фарзандларни) ато этдик.