Инжил Исо алайҳиссаломга Аллоҳ таоло томонидан туширилган муқаддас китобнинг номи. Инжил лафзининг маъносида турли фикрлар мавжуд. Баъзилар уни иброний (яҳудий) сўз, баъзилар сурёний (Сурия араб луғати) дейдилар. Баъзилар эса соф араб сўзи бўлиб, «нажл», яъни «асл» маъносида, деганлар. Баъзилар: «Инжил сўзи юнонча бўлиб, маъноси хушхабар келтирганга бериладиган суюнчидир, кейинчалик хушхабарнинг айни ўзига ишлатила бошланди», дейдилар.

Сўзни Исо алайҳиссалом нозил бўлишига шубҳа қиладиган ва инкор қиладиганларга рад беришдан бошласак; баъзи динсизларга эргашган ўзларини исломга нисбат қилувчи эси пастлар, охир замонда Исо алайҳиссалом осмондан қайта ерга тушишини яҳудий ва насролардан исломга киритилган, деб гумон қилади, саҳиҳ ҳадисларни эса саҳиҳлигида шубҳа қилади, табиийки илмдан хабари бўлмаган, ҳадис қувватини сезмаган касал юракларда шундай гумон ва шубҳалар яшайди.

Исо алайҳиссалом мусулмонлар билан мана шундай ғалаба ва ислом шариатида турган замонда ҳам улар яна бир улкан имтиҳон, қиёмат аломатларининг катталаридан бирига гувоҳ бўладилар, яъни яъжуж ва маъжужлар чиқади: «сабр қилинглар, токи Аллоҳга ва Унинг Расулига йўлиққунингизча – мен ҳовуз бошидаман»,(Бухорий, 7441. 1524 Муслим, 2937.) деб бежизга айтмаганлигини тушуниб етамиз.

Дажжолнинг, Яъжуж ва Маъжужнинг чиқиши (пайдо бўлиши), қуёшнинг мағрибдан чиқиши, Исо алайҳиссаломнинг осмондан тушишлари ва саҳиҳ хабарларда келган қиёматнинг бошқа белгилари ҳақдир, бўлажакдир. Аллоҳ таоло хоҳлаган бандасини тўғри йўлга бошлайди.

Бир кун келиб Исо алайҳиссалом бизни нафақат пайғамбар ва ҳаким сифатида, балки интернет гуруси сифати билан ҳам чиқади деб ким ўйлабди?

«Эски аҳд»нинг сўнгги китоби «Малаки пайғамбарнинг китоби» деб аталади. Ушбу исмнинг тўғри талаффузи Малаки бўлиб, "менинг фариштам" ёки "менинг хабарчим"деган маънони англатади. Ибронийча "малях" сўзи, арабча "малак" ва ундан "фаришта" номи келиб чиққан юнонча "***" каби, "хабарчи", яъни хабар ёки дарак билан юборилган киши деган маънони англатади.

...Қудрати чексиз Аллоҳ таоло бу оятда бизнинг эътиборимизни жуда ҳам муҳим бир масалага бурмоқда. Бу муҳим нарса Марям ва унинг ўғли Исонинг барча инсонлар сингари овқат ейишлиги ҳақидаги ҳақиқатдир. Мана шу ҳақиқатни баён қилиш билан бирга Аллоҳ таоло бизга ошқозонига озиқ-овқат истеъмол қилган махлуқотлар ҳеч қачон худо бўла олмаслигини ва уларга мутлақо ибодат қилиш мумкин эмаслигини таъкидламоқда. Рим Католик Черковининг вакиллари Биби Марямни худонинг онаси деб ибодат қилсалар, умумий христиан дунёси тирик худо деб Исога ибодат қиладилар...

Китобларимдан бирида, яъни “Тошни ким суриб қўйди?” асаримда турли хилликни, яъни инсонларнинг оддий инглиз тилида мутолаа қила туриб бўлсада ўзлари ўқиётган маънонинг тескарисини тушунишаётганлигини муолажа қилишга ваъда берган эдим. Ҳақиқий ҳаётдан олинган ушбу ҳикоя фикримни нафақат тасдиқлайди, балки бугунги ҳолатимизни ҳам тушунтириб беради.

Сўнгги бир ярим минг йил ичида - христианликнинг ғалаба қозонган пайтдан бошлаб 20-асрнинг ўрталаригача - эрамизнинг I аср бошларида Фаластинда иккита диний ҳаракат мавжуд бўлганлиги маълум.

Биринчи фасл
Масҳий ва Исломий жавоблар