Макиавелизм — бу сиёсий ва этик тушунча бўлиб, у мақсадга эришиш йўлида ҳар қандай воситани, ҳатто алдов, зўравонлик, хиёнат ва қонунийликни бузишни ҳамдеб ҳисоблайди. Бу атама италиялик файласуф ва сиёсатшунос Никколо Макиавелли (1469–1527) номи билан боғланган.

Никколо Макиавеллининг «Уруш санъати» (италянча: Dell'arte della guerra) асари 1521 йилда нашр этилган бўлиб, у ҳарбий стратегия, фуқаролик бурчи ва давлат бошқаруви ҳақидаги фикрларини баён этган муҳим фалсафий-сиёсий трактат ҳисобланади. Бу асар Макиавеллининг «Ҳукмдор» (Il Principe) асаридаги ғояларини ҳарбий соҳада ривожлантирган давоми сифатида ҳам қаралади.

1532 йили Макиавеллининг «Ҳукмдор» номли трактати унинг вафотидан кейин чоп этилди. Ушбу асар муаллифга эҳтимолан энг кўп шон-шараф олиб келган, аммо айни чоғда Уйғониш даври тафаккурчилари орасида уни энг баҳсли ва турлича баҳоланган шахс сифатида танитишга сабаб бўлган.