Шариатда бидъат номи билан танилган нарсалар хам гунохлар сафига кушилади. Одамлар дин борасида янгилик чикариб, ихтиро килган нарсалар бидъатдир. У эътиқодий бидъатми, амалий бидъатми фарки йук,.Бидъатлар харомнинг бир тури булиб, у оддий гунохдардан фаркланади. Бидъатчи одам бу бидъати билан Аллоҳ таолога яқин булмокчи булади ва у мана шу бидъати билан Аллох таолога итоат этяпман, унга бандалик киляпман деб уйлайди. Бу хатарлидир.

Бу юқоридаги айтганларимиз салафи солихларнинг вақтга харисликлари, унинг қийматини, нақадар буюклигини ўлчай билишлари ҳақида булса, энди қалбни қонатадиган, жигарни парчалайдиган нарсалардан бири, минг афсус, бугунги кундаги мусулмонларнинг вактни зое қилишлари, уни исроф қилишларидир.

Куфр навларининг ичида Исломий борлиқ ва Исломий ҳаётга хатари энг улкан ва қаттиқроғи мунофиқлик куфридир. Чунки бундай кимсалар, намоз, закот ибодатларида, бошқа амалларни бажаришда мусулмонлар орасида, улардан эътибор кўриб яшайдилар. Шу билан бирга улар ичкари-да мусулмонларга душмандирлар. Уларга ҳийла-макр қиладилар. Мусулмонларнинг душманларини ўзларига дўст тутадилар. Шунинг учун ҳам Қуръони Карим мунофиқларнинг хабарларини баён қилиб, уларнинг айбларини очиб, уларнинг сифат-ахлоқларини маълум қилади. Тавба сураси “Фозиҳа - шарманда қилувчи” деб ҳам номланди. Чунки сура уларнинг турларини кетма-кет келти-риб, уларнинг сифатларини очиб ташлади. Улар ҳақида “мунофиқлар” деган хос сура ва кўплаган оятлар нозил қилингандир.

Ширк ҳам куфр каби икки навга - катта ва кичикка бўлинади.

Ислоҳ ўринлари борасидаги муҳим афзалликлардан бири жамият биносидан аввал шахс биносига, бошқача айтганда тартиблар, ташкилотларни ўзгартиришдан аввал ўзни ўнглашга эътибор қаратмоқдир. Нафслардаги нарсани ўнглаш бўлган Қуръоний таъбирни ишга солмоқ энг афзалдир.

Одамлар орасида фақат кечани тан оладиганлар бордир. Улар ёлғиз ўтмиш билан яшайдилар. Ўзгасини сезмайдилар, ўтмишдан бошқа бўлган бугунги кунга эътибор бермайдилар, эртанги кун ҳақида ўйламайдилар.

Баъзан мўмин одам васвасаларга учраб қолади, қандайдир ички овоз унга нималарнидир шивирлаб туради: «Нимага ҳамма бир хил эмас? Нима учун бировлар бадавлату бошқалар камбағал? Аллоҳнинг ҳикмати қаерда қолди? Адолати қани?»...

Бошқача қилиб айтганда, шукр қилувчи бой импими, сабр қилувчи камбағалми? Қайси бирининг ажри кўпроқ?

Исломга чақирувчи инсонлар ўз ораларига ҳудбин, такаббурли, бировларни молига тамаъ қилувчилар кириб қолишидан ҳазир бўлишлари керак. Улар мўминлар жамоатларига соғлом жисмга микроблар билдирмай кириб олгани каби кириб оладилар ва бошқаларга оғирликларини солиб иш кўрадилар. Гаплари кўп, амаллари кам. Шиддат пайтида камайиб кетадилар, то қийинчиликлар кўрингунича тамаъ қилиш пайтида кўпайиб кетурлар. Аллоҳ эса нопокни покдан ажратур.

ТОАТ ОШКОР ЭТИШ ВА БЕРКИТИШ ОРАСИДА