«Имом «Валаддолийн», деган вақтда имомнинг ўзи ҳам, муқтадий ҳам «Омин!» дейдилар». Бунга Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг «Агар имом «Омин!» деса, сизлар ҳам «Омин!» денглар» мазмунидаги ҳадиси шарифлари далил бўлади.

Барча мужтаҳид уламоларимизнинг наздларида намозда Фотиҳа сурасидан кейин "омин” айтиш суннат ҳисобланади.

Ҳазрат Ашраф Али Таҳонавий айтадилар: «Мавлоно Муҳаммад Исмоил Шаҳид баъзи ҳанафийларнинг ҳаддан ошганини кўриб, «Омин»ни жаҳрий айтишни, рафъул ядайн қилишни бошладилар. Шоҳ Абдулқодир у кишига шундай дедилар: «Омин»ни жаҳрий айтиш ва рафъул ядайн қилиш шак-шубҳасиз суннат билан собит бўлган, жуда кўп мужтаҳид имомлар бунга амал ҳам қилганлар. Кимдир бунга амал қилса, умуман олганда, ҳеч бир зарар йўқ. Лекин аҳолининг барчаси ҳанафий бўлган жойда бунга амал қилиш одамлар орасида фитна ва ихтилофга сабаб бўлади. Бундан сақланиш керак».