Айтиб ўтганимиздек, Библия матнларини «Учлик» ҳақида ақиданинг исботи сифатида келтириш мумкин эмас, чунки Библия китобларининг муаллифлари деб айтилган шахслар Учлик ақидаси ҳақида ҳеч нарса билишмаган.

Худонинг элчиси ва энг буюк инсоннинг рисолатлари ҳақида энг ажойиб ва эҳтимол, энг аниқ башорат пайғамбар Дониёр китобининг еттинчи бобида мавжуд. Инсониятнинг минг йилдан ортиқ бир-бирининг ортидан келган буюк тарихий воқеалари унда пайғамбар Дониёрнинг башоратларидаги тўртта баҳайбат маҳлуқ қиёфасида тасвирланган:

Аҳмад Дийдодга бағишланади

Рим императори Буюк Константин ҳукмронлиги даврида (306-337), насронийлик Рим империясининг ҳукмрон дини мақомига ўтишни бошлади. Тарихчилар учун Константинни насронийлик томонига олиб келган сабаблар тушунарсиз бўлиб қолавермоқда, илоҳиётчилар ва тарихчилар эса у илк насронийликнинг қайси таълимотига тегишли эканлиги тўғрисида баҳслашишади. Унинг онаси Елена ёшлигида насронийликни қабул қилганми ёки Кесариялик Эвсевий таъкидлаганидек, унинг ўзи онасини қабул қилган эътиқодни қабул қилишга ундаганми, деган масалада олимлар ўртасида якдиллик йўқ.

Арийчилик – эрамизнинг IV-VI асрларда насронийликнинг дастлабки оқимларидан бири бўлиб, ўғил-худонинг ота-худо тарафидан энг дастлабки яратилганлиги, кейинчалик - унинг ота-худо (антитринитаризм) билан моҳияти бир эмаслиги, исо илоҳий хусусиятлари, моҳияти ва шон-шуҳрати жиҳатидан ота-худодан кейин туришини таъкидлайди.