Ислом ижтимоий ҳаётда ўзаро муносабатлардаги ахлоқ нормаларини энг яхши тарзда тартибга солган диндир. Мусулмон киши ўз табиатига кўра энг маданиятли, мулойим, одобли ва хушмуомала бўлиши керак. Унинг ҳар бир ҳаракати эътиқоди ва ҳаётга бўлган муносабатидан келиб чиқади. Бугунги жамиятимизда мусулмонларнинг хатти-ҳаракатлари шариатга мос ёки мос эмаслигидан ташқари, Ислом ва унга амал қилувчилар қандай бўлиши кераклиги масаласига ҳам бориб тақалади.

«Инсонни нима бахтли кила олади?»  деган савол жуда кўп сиёсатшунос, жамиятшунос ва психологларда доимий қизиқиш уйғотган мавзулардан бири десак муболаға бўлмайди. Ҳамма гап шундаки, бахтли инсонда одоб  ва қонунга риоя қилиш хусусияти бўлади. Бундай одамларнинг дунёқараши кенг, илмли, тўғри бўлиб, умуман айтганда улар тартибли бир жамиятни барпо эта олишади. Бу ўринда диннинг тутган ўрни салмоқлидир.

Оптантлар дин ижтимоий-психологик модел сифатида ишламайди деб такрорлашни ёқтирадилар. Табиийки, бу юзаки фикр. Уни ҳатто фикр деб атаб ҳам бўлмайди: бу яшаш муҳити конгруэнтлигининг шаблони, ёки оддийроқ қилиб айтганда, Достоевскийнинг сўзларига кўра, бу рельслар бўйлаб ҳаракат қилишдир.