Бангладеш 1951 йилда БМТнинг Қочқинлар тўғрисидаги конвенциясини имзоламаган бўлса-да (ўшанда Бангладешнинг ўзи йўқ эди), лекин бу давлат кўп йиллардан буён Мьянмадан келган бир миллион икки юз минг мусулмон қочқинга гуманитар ёрдам кўрсатиб келмоқда.
Қочқинларнинг аксарияти мамлакатнинг қирғоқбўйи минтақасидаги Кокс-Базарда жойлашган дунёдаги энг катта лагерда яшайди. Ҳукумат томонидан бу одамларни ватанига қайтариш ёки кўчиришга уринишларига қарамай, фақат алоҳида ҳолатларда бу жараён муваффақиятли бўлди.
Мьянмада ҳукмронлик қилаётган ҳарбий хунта ватандошлар учун хавфсиз шароит ярата олмаслиги сабабли, Бангладеш ҳукумати қочқинларнинг бир қисмини бошқа жойга кўчириш бўйича музокараларни бошлади. Бангладеш Қўшма Штатлардан 100 минг қочқинни қабул қилишни сўради, бироқ анча кам сонли қочқинлар бўйича келишувга эришилди.
Бангладеш ташқи ишлар вазири Абдул Мўминнинг сўзларига кўра, шу ҳафтада Япония ва Буюк Британия ҳукуматларига ҳам худди шундай петициялар юборилган. "Дастлаб, 62 қочқин АҚШга қабул қилинди. Бундан ташқари, улар йилига 300 дан 800 кишигача қабул қилишга келишиб олдилар", — дея қўшимча қилди вазир.
Кўчиб кетиш имкониятига эга бўлган қочқинлар сони жуда оз бўлса-да, бироқ, бу ҳукуматнинг уларни кўчириш ва ишлаш ёки таълим олиш ҳуқуқига эга бўлган мамлакатда уй топишга ёрдам беришга қаратилган биринчи уриниши эди.