Қалб гуноҳларининг катталаридан яна бири дунёни севиб, уни истамоқ, уни Охиратдан афзал билмоқдир. Бу ҳар бир хатонинг бошидир. Дунёга эга бўлишда хатар йўқ, балки хатар уни истаб, унга, унинг матолари, зеб-зий-натларига ҳарис бўлмоқликдадир. Охиратдан дунёни афзал кўрмоқликдадир. Бу эса икки дунёда ҳам ҳалок бўлиш, вайрон бўлишнинг сабабидир.