Ислом (878)
«Бугунги кунда сизга динингизни мукаммал қилиб бердим. Сизга неъматимни батамом қилдим. Ва сиз учун Исломни дин деб рози бўлдим». (Моида сураси)
Подкатегории
Гоҳида ушбу исмлар мутародиф (синоним) бўлиб, барчаси яратиш, ихтиро қилиш каби маъноларга боғлиқ деб гумон қилинади. Бундай бўлмоғи лойиқ бўлмайди, балки йўриқидан борлиққа чиқариладиган ҳар бир нарса, аввало, тақдирга, иккинчидан, ана шу тақдирга мувофиқ ийжодга (пайдо қилишга), учинчидан, суратдан сўнг тасвийрга (сурат беришга) муҳтож бўлади. Аллоҳ таоло тақдир қўилувчи (тақдирни белгиловчи) эканлигидан Холиқ, ихтирочи - ижодкорлигидан Бориъ ва ихтиро қилган нарсаларини энг чиройли суратларда тартибловчи эканлиги жиҳатидан Мусаввирдир.
Умрига барака берилишини истаган банда кунлик ҳаётини Исломий ҳолда ўтказиши даркор. Бунинг учун эрта туриб, эрта ухлаш керак.
У барчани ўз Зотига нисбатан ҳақир (паст, майда) санайдиган Зотдир. У Азамат (буюклик) ва кибриё (улуғлик)ни фақат ўзи учун деб билади ва бошқаларга подшоҳлар қулларга қарагандек назар қилади. Агар бу қараш тўғри бўлса, такаббурлик ҳақ бўлади ва бу қараш соҳиби ҳатриатда мутакаббир бўлади. Бу ҳолат Аллоҳ таолодан ўзгада мутлавю тасаввур қилинмайди. Агар бу такаббурлик ва улуғсиниш ботил бўлиб, улуғликда ягоналиги ўйлаганидек бўлмаса, такаббурлик бекор ва мазамматли бўлади.
Аллоҳ таолодан бошқа ҳар қандай киши азамат ва кибриёни бошқа учун эмас, хоссатан, ўз нафси учун кўрса, бу қараши ёлғон, назари ботил бўлади.
Танбиҳ. Бандалардан мутакаббир сифатли киши зоҳиду ориф кишидир. Орифнинг зоҳидлиги маъноси шуки, у қалбини машғул қиладиган махлуқона нарсалардан пок бўлади ва Ҳақ таолодан бошқа ҳар бир нарсага мутакаббирлик қилади, натижада дунёни ҳам, охиратни ҳам паст (ҳақир) санайди, (бу) иккаласи уни Ҳақ таолодан (боппр ишларга) машғул қилиб қўймоғидан баланд туради. Ориф бўлмаганнинг зуҳци эса муомала ва муовиза (алмашиш)дир. Чунки у дунё матосига охират матосини сотиб олиб, келажакда (охиратда) икки ҳисса олишни тама қилиб, (бу дунёдаги) нақ нарсани тарк этади. Бу эса салам (мева пишмасидан олдин савдо килиш) ва савдо-сотидир.
Кимки таом ва шаҳватига қул бўлса, у ҳақирдир, тўғри, гарчи булар инсонга доимий ҳамроҳдир. Албатта, мутакаббир банда ҳайвонларда ҳам бўладиган нафс насибаси ва шаҳватни ҳақир (паст) санайдиган кишидир.
Имом Муҳаммад Ғаззолийнинг
"Аллоҳнинг гўзал исмлари" китобидан
У хоҳишини ҳар бир кимсага мажбуран амалга оширадиган Зотдир. Бирор кишининг истаги Унга ўтмас. Ҳеч ким Унинг тутимидан чиқиб кетолмас ва қўллар Унинг ҳимоясисиз кучсиз бўлиб тулади. Демак, мутлақ Жаббор Аллоҳ таолодир. Чунки У ҳар қандай кишини мажбурлайди, Унга эса ҳеч ким жабр қила олмас. Унинг ҳақида ҳеч бир иккинчи тасаввур этилмас.
«Ҳақиқатдан ўзгаси эса гумроҳлиқдир» (Юнус сураси, 32-оят).
«Китобда (Лавҳул-маҳфузда) бирор нарсани (ёзмасдан) қолдирмаганмиз» (Анъом сураси, 38-оят).
Қуръони Каримнинг бир неча оятлари ҳадиснинг ҳужжат эканини очиқ баён қилади ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларига эргашиш вожиблигини ўргатади. Жумладан, Қуръони Каримда шундай дейилган: «Айтинг (эй Муҳаммад!): Агар Аллоҳни севсангиз, менга эргашингиз. Шунда Аллоҳ сизларни севади ва гуноҳларингизни мағфират этади».(Оли Имрон сураси, 31-оят.)
У ўхшаши кам топиладиган, унга эҳтиёж катта бўлган ва унга етишиш қийин аҳамиятли Зотдир. Хуллас, ушбу уч маънони ўзида жамламаганга Азиз исмини қўллаб бўлмайди. Қанча-қанча нарсалар ноёб бўлади, лекин аҳамияти улуғ ва фойдаси кўп бўлмаганидан азиз деб аталмайди. Қанча-қанча нарса аҳамияти катта, фойдаси кўп бўлади, ўхшаши топилмайди, лекин унга етишиш қийин бўлмагани боис у ҳам азиз дейилмайди. Масалан, Қуёшнинг ўхшаши йўқ, инчунин, Ер ҳам, уларнинг ҳар биридан фойда катта, уларга эҳтиёж қаттиқ, лекин улар азизлик билан сифатланмайдилар. Зеро, уларни кўриш қийин эмас. Шунинг учун ҳам юқоридаги учала маъно бирлашиши лозим.
Бу сўзнинг Аллоҳ таоло ҳақидаги маъноси шуки, У зот ўз махлуқотларининг амаллари, ризтртари ва ажалларига ҳокимдир. Унинг махлуқотига ҳокимлиги хабардорлиги, эгалик қилиши ва асраши биландир.
Бир ишнинг моҳиятидан хабардор киши шу ишга эга ва уни асровчидир. Демак, у шу ишнинг муҳаймини — кузатиб турувчисидир. Кузатиш (текшириш) илмга, эгалик қилиш баркамол қудратга, ҳифз (сатрташ) эса аьутга тааллуқли бўлади. Бу маъноларни жамловчи муҳаймин исми бўлиб, уларни Аллоҳ таолодан бошқа ҳеч ким мутлақо мукаммал жамлай олмас. Шунинг учун ҳам бу исм Аллоҳ таолонинг қадимий китоблардаги исмларидан биридир дейилган.
Танбиҳ. Ҳар бир текширувчи банда кузатувчи бўлиб, ишларни чуқур билишга ва сирларни англашга яқин туради. Шу билан бирга, у ўз сифатларини, ҳолатларини тўғрилашга ҳаракат қилади ва уларни тўғрилаб туриш учун доимо асрашга трим бўлади (Бошқача айтганда, ўз ҳаракатини ва сифатларини тўғрилаб бориш мақсадида уларга кўз-қулоқ бўлиб туради — тарж). Шунинг учун банда ўз қалбига боғланиш жиҳатидан муҳайминдир.
Агар кишининг хабардорлиги кенгайиб, Аллоҳ таоло бандаларининг зоҳирларидан далилланиб, фаросати орқали ботинларидан хабардор бўлгач соғлом фикрлилик услубига биноан уларни тўғри йўлга ундашда кўз-қулоқ бўлса, мазкур муҳаймин маъносидан оладиган насибаси тўлиқ ва тамомий бўлади.
Имом Муҳаммад Ғаззолийнинг
"Аллоҳнинг гўзал исмлари" китобидан
У амн (хотиржамлик) ва амон (омонлик) сабабларини яратиш ва хавф-хатар йўлларини тўсиш нисбати бериладиган Зотдир.
Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: «Бир куни жуда иссиқ вақтда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига бордим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бир оят устида тортишаётган икки кишининг овозини эшитиб, олдимизга чиқиб келдилар. У зотнинг юзларида ғазаб билиниб турарди. Шунда у зот: «Сизлардан олдингилар айнан Китобда ихтилоф қилганлари сабабли ҳалок бўлишган эди» (Имом Муслим ривоят қилган).
Ас-Салом - Ўзи айбдан, сифати нуҳсондан, афъоли (ишлари) ёмонликдан саломат бўлган Зотдир. Ҳа, борлиқда Унга боғлиқ Ундан содир бўлмаган бирор саломатлик йўқ.
Пайғамбарлар алайҳимуссаломнинг шафоатлари ва бизнинг Пайғамбаримиз (с.а.в.)нинг гуноҳкор мўминларни ва катта гуноҳ қилиб, азобга лойиқ бўлган мўминларни шафоат қилишлари ҳақдир.
У шундай Зотдурки, ҳис орқали билинадиган ё хаёлда тасаввур этиладиган, ёки гумон этиладиган, ёхуд кўнгилда кечадиган, ёинки фикрда ўтадиган ҳар бир васфдан муназзаҳ — покдир.