“Улар сизнинг Биз ваҳий қилганимиздан бошқа нарсаларни гапириб, бизга туҳмат қилишингиз учун сизни ҳақдан чалғитиб юборишларига сал қолди. Агар уларнинг айтганлари бўлганда сизни ўзларига энг яқин дўст қилиб олар эдилар. Агар Биз сизни ҳақ йўлда собит қилиб қўймаганимизда уларга озгина мойил бўлишингизга яқин қолган эди. У ҳолда эса сизга бу дунё азобини ҳам, Охират азобини ҳам икки баробар қилиб берган бўлур эдик. Кейин сизни биздан ҳимоя қиладиган бирор ёрдамчи топа олмас эдингиз. Ҳақиқатда улар бу ердан чиқариб юбориш мақсадида сизни қўзғатишларига оз қолган эди. Агар шундай қилганларида сиздан кейин ўзлари ҳам қўп яшамаган бўлардирлар. Бу сиздан аввал юборган элчиларимиз давридаги қонуниятдирки, бизнинг қонунимизнинг ҳеч ўзгарганини кўрмассиз”.  (Исро сураси, 73, 74, 75, 76-оятлар).