Олимларнинг дин билан қизиқиши вақт ўтиши билан ўзгариб бораётганига ўхшайди. Бундай қизиқишнинг илк тўлқини 1859 йилда Дарвиннинг «Турларнинг келиб чиқиши» асари чоп этилгандан кейин пайдо бўлди.

Радикал атеистлар, одатда, дин ва диний эътиқодларни қатъий танқид қиладиган, ва кўпинча уларни ахлоқий ва ижтимоий масалаларга зарарли деб ҳисоблайдиган шахслар ёки гуруҳлардир. Улар диннинг фалсафий, илмий ва ижтимоий жиҳатларини кескин танқид қилади. Бу ҳолатда радикал атеизм динларга нисбатан толерант атеизмдан ажралиб туради.