Тарихий ва фалсафий нуқтаи назардан қаралганда, Худони инкор қилган жамиятларда кўпинча шахсга сиғиниш  ривожланиши кузатилади. Бу ҳолат тасодиф эмас, балки маънавий ва метафизик бўшлиқни тўлдиришга бўлган инсоний эҳтиёж натижасидир.

Отатурк шахс культи (тур. Atatürk kişi kültü) асосан 1930-йилларнинг охиридан, Мустафо Камол Отатуркнинг 1938-йилда вафотидан сўнг, унинг ўринбосарлари томонидан шакллантирилган.

Шахсга сиғиниш - бу тарихдаги сиёсий этакчилик функциялари ва ролига юқори баҳо бериш уни маъсум ва нажоткор деб билиш; авторитар ва кўпинча демократик давлатларда ҳам учрайди, гарчи тоталитар тизимнинг табиий натижаси ва зарурий шартларидан бири бўлса ҳам.

Тарихда баъзи бир давлат арбоблари ўзларини қандайдир мислсиз сифатга эга эканини  даъво қилишган.