Луғатда «сўз бермоқ, қарор қилмоқ» маъноларини англатади. Сўз берилган, бажарилиши керак бўлган паймон «аҳд» дейилади. Аҳдга вафо қилиш вожиб. Берилган сўзнинг устидан чиқмаслик зулм ҳисобланади. «Ваъдага вафо қилиш иймондандир», деган ҳадиси шариф бор.