1. Фаришталар томонидан эълон қилинган Ислом ва Аҳмадия

Мавжуд бузиб кўрсатилган Ижилларда Осмон шоҳлиги ва Бар-наша - "инсон ўғли" ҳақидаги Масиҳнинг турли хил масаллари ва ишоралари бор, лекин улар шу даражада бузиб кўрсатилган ва нотўғри талқин қилинганки, улар аллақачон Исо Осмон шоҳлиги деганда фақат бу масиҳийларнинг черков структурасини назарда тутган ва ўзи ўша "инсон ўғли" эканлигига ишонган бечора насронийларни йўлдан оздиришга муваффақ бўлишади ва яна муваффақиятга эришмоқда.

Дониёр пайғамбарнинг ҳайратланарли ваҳийси (7-боб) ҳақида ўқиганимиздан сўнг, биз сон-саноқсиз самовий мавжудотлар ҳамроҳлигида Муҳаммад алайҳиссалом қандай қилиб Қадимги замонлар олдида тақдим этилгани; бошқа ҳеч бир жонзотга марҳамат қилинмаган ҳурмат ва муҳаббат сўзларини қандай эшитгани (2 Кор. 12); қандай қилиб у "тўртинчи ҳайвон" ва "куфр шохини" йўқ қилиш қудратига эга бўлиш учун пайғамбарлар шаҳзодасининг қадр-қимматига эга бўлгани ҳақида билиб олдик.

Исроил халқидан бошқа ҳеч бир халқ деярли тўрт юз йил давомида сон-саноқсиз сохта пайғамбарлар билан тўлиб-тошганлиги билан кенг танилмаган бўлиб, сеҳргарлар, фолбинлар ва бошқа барча афсунгар ва жодугарлар тўдаси ҳақида гапирмаса ҳам бўлади. Бу сохта пайғамбарлар икки хил эди: динни касб сифатида танлаганлар ва Яҳова Тавроти (қонуни) ҳам унинг номидан башорат қилишни даъво қилганлар ва бутпараст Исроил шоҳи ҳомийлигида Баал ёки қўшни бутпараст халқларнинг бошқа худолари номидан башорат қилганлар.

«Эски аҳд»нинг сўнгги китоби «Малаки пайғамбарнинг китоби» деб аталади. Ушбу исмнинг тўғри талаффузи Малаки бўлиб, "менинг фариштам" ёки "менинг хабарчим"деган маънони англатади. Ибронийча "малях" сўзи, арабча "малак" ва ундан "фаришта" номи келиб чиққан юнонча "***" каби, "хабарчи", яъни хабар ёки дарак билан юборилган киши деган маънони англатади.

Насронийлар шунга келдиларки, Улар ягона Яратувчини "илоҳий Ота", Унинг Каломини - "илоҳий Ўғил" деб атадилар ва у ўз махлуқотларга руҳини ато қилгани сабабли ҳам уни "илоҳий Руҳ"деб атай бошладилар. Бунда шу нарса эсдан чиқариладики, мантиқан Худо:

Шоҳ Довуднинг тарихи, унинг қаҳрамонликлари ва пайғамбарлик ёзувлари Таврот шоҳликларининг биринчи ва иккинчи китобларида учрайди. У Яҳудо авлодидан Эссайнинг кенжа ўғли эди. Ёш чўпонлик пайтида у айиқни ўлдириб, шерни иккига бўлиб ташлаган.

Олдинги бобда биз пайғамбар Дониёрнинг мўъжизавий ваҳийсини диққат билан кўриб чиқдик ва шарҳладик (Дон. 7). Биз бирин-кетин келаётган тўртта шоҳликни ифодаловчи тўрт маҳлуқ яҳудийларни ва ягона Худога ишонадиган ҳақиқий иймонлиларни бирлаштирган Исо алайҳиссаломнинг илк жамоатини қувғин қилган «зулмат шоҳликлари» эканлигини кўрдик.

Худонинг элчиси ва энг буюк инсоннинг рисолатлари ҳақида энг ажойиб ва эҳтимол, энг аниқ башорат пайғамбар Дониёр китобининг еттинчи бобида мавжуд. Инсониятнинг минг йилдан ортиқ бир-бирининг ортидан келган буюк тарихий воқеалари унда пайғамбар Дониёрнинг башоратларидаги тўртта баҳайбат маҳлуқ қиёфасида тасвирланган:

Иброҳим алайҳиссаломнинг набираси Яқуб алайҳиссалом касал бўлиб ётибди, у юз қирқ етти ёшга кирган ва унинг ўлими яқин. У ўн икки ўғлининг ҳаммасини, уларнинг оилалари билан биргаликда ёнига чорлаб, ҳар бир ўғлини дуо қилиб, авлодларининг тақдирини башорат қилди. "Яқубнинг аҳди" деб номланувчи бу эпизод қадимги яҳудий тилда нафис шеърий услубда ёзилган. Бу ерда Библияда бошқа бирон жойда учрамайдиган сўзлардан фойдаланилган.