«Халқ исломи» атамаси ҳаётимизга диншунослик ва социологиядан кириб келган бўлиб, «халқ дини» атамасининг бир варианти ҳисобланади, яъни бу атаманинг илдизлари исломий эмас, балки четдан исломга, биринчи навбатда, цивилизация сифатида қарашдир. Бироқ, биз мусулмонлар учун бундай қарашлар ҳам аҳамиятга эга – айнан цивилизация сифатида, яъни соф илоҳий тушунишдан кўра, кўпроқ нарса сифатида қараш.

Халқнинг хилоф илмига берилиб кетиши сабаби, мунозара ва жадал офатларининг тафсилотлари ва унинг мубоҳ бўлиши шартлари. Билгилки, Расулуллоҳдан (соллаллоҳу алайҳи васаллам) сўнг давлатни ҳидоятга эргашган хулафои рошидинлар бошқардилар. Улар Аллоҳ маърифатига эга олим, ҳукм чиқаришда етук фақиҳ, фатво беришда мустақил зотлар эди.