Офатлардан яна бири замонни сўкмоқ, замоннинг зулми, кунлар ёмонлигидан шикоят қилишни кўпайтирмоқдир. Ундайлар замонни ўзига кўз тутиб турувчи душман, халқига зулм қилувчи, гуноҳга ундовчи, бегуноҳга жазо берадиган золим ҳокимга ўхшатадилар.

Эйнштейн физикага кўп ажойиб янгиликлар киритди, замон ҳақиқатини ўлчов сифатида танитди. Сўнгсиз ўлчовлар билан коинотга илм аҳлларининг ҳаққонийроқ ёндаша олишларига замин яратди. Фақат қандайдир бир даражада моддиюнчиларнинг ёвузликларини давом эттиришдан ўзини тиёлмади. Тезлик ва модданинг чегарасини аниқлаштириш учун тажриба ўтказиб, бир хатога йўл қўйди. Агар Дирак ва Хейзенберг каби буюк физиклар бўлмасайди, у бу хатосини охирига етказарди.

2012 йилнинг 21 декабрида кутилаётган ва оммага кенг эълон қилинган «замон охири» интернет оламида, кино саноатида ва адабиётда сон–саноқсиз фикрлару даъволарга йўл очиб берди. Тижоратда кўзи пишганлар замон охирлашидан хавотирдагиларга бункер ва бошқа «зомбилардан яшириниш» жойларини мўмайгина пулларга сотиб юришибди. Бу зомбилар эса, ўз–ўзидан маълум, ҳар охирзамондан кейин дунёни босиб кетади.